Spadkobiercy Winneto..

kochany, mój niezrównany Winnetou! Tutaj powstał jeden z najważniejszych rozdziałów jego
testamentu, testamentu, którego ogłoszenie powierzył mnie.
W tym pomieszczeniu pracował też przy pomocy noża i obcęgów, młotka i pilnika, a nawet
igły i nici. Żadnej pracy nie uważał za coś poniżej swojej godności. Próbował nawet zrobić
aktówkę ze skóry. W środku znalazłem jedną tylko kartkę. Dużymi literami napisane było na
niej: Charly, mój bracie, jakże Cię miłuję!. Po drugiej zaś stronie mniejszym pismem i
najwyraźniej drżącą ręką napisał: Charly, umieram za Ciebie! Wiem to! Twój Winnetou.
Stojący obok Inczu-inta widział, jak Serduszko płacze nad kartką. Mnie również łzy
zamgliły wzrok. W końcu on sam, silny mężczyzna, odwrócił się i otarł oczy.
— Tak tu czysto! Jakby odjechał stąd przed godziną! — powiedziała Serduszko. — Kto
tu sprząta i odkurza?
— Ja — odparł Indianin.
— Jak często?
— Codziennie.
— Od kiedy?
— Od kiedy stąd odjechał.
— Cały ten czas? Mimo iż nie mógł tu powrócić? Mimo że zginął?
Olbrzym pokręcił nieznacznie głową, uśmiechnął się leciutko i odparł:
— Zawsze mówił, że nie ma śmierci; zapewnił go o tym jego brat Old Shatterhand.
Uwierzyłem. I wierzę do dzisiaj.
Otarł dłonią skórzany strój wiszący na ścianie.
— Te spodnie i kurtkę miał zwyczaj zakładać, ilekroć nie zamierzał wychodzić na
zewnątrz. Kiedy tu czasem sam siedzę, wydaje mi się, że słyszę szelest skórzanych fałd. Czy
to Winnetou? Czy przeszedł niepostrzeżenie za moimi plecami? Kiedy tutaj wchodzę, mam
wrażenie, że stoi na zewnątrz w altanie modląc się ze złożonymi rękami — tak jak to czynił,
ilekroć ogarniała go tęsknota lub jakiś ból. Nazywał mnie swoim przyjacielem, mnie jednak
dumą napawał sam fakt, że mogę mu służyć. Chętnie pozwoliłbym mu chodzić po swoich
dłoniach i bez wahania tysiąc razy umarłbym za niego. Umrzeć jednak miał on. Albowiem
jego śmierć, bardziej niż życie, wstrząsnęła czerwonym ludem, ukazując mu, jak bezcenne
jest każde ludzkie istnienie; o ile więc cenniejsze jest jeszcze istnienie całego narodu czy rasy.
Byliśmy ślepi i przejrzeliśmy! O, jakże był mi drogi!
Nagle zwrócił się do mnie, chwycił za rękę i zawołał:
— Ty zajmij jego miejsce! Nie tylko te izby, ale także względem mnie!
Uderzył się pięścią w potężną pierś. Potem wziął za rękę również Serduszko i mówił
dalej:
— Ciebie zaś błagam: bądź nam Nszo-czi! Przemów do kobiet, które się chcą tu
zgromadzić! I prowadź je ku czynom, a nie samym tylko słowom! Tatella-Sata jest kapłanem,
a nie wojownikiem. Pamiętajcie o tym! To dlatego Winnetou tak bardzo pragnął wprowadzić
do tego domu swego białego brata. Budzący się tutaj duch potrzebuje ochrony przed własnym
ludem. On w was pokłada całą swą nadzieję.