Spadkobiercy Winneto..

— Tak, wymień dziesięć innych liczb.
Wymienił liczby nieparzyste od trzydziestu jeden do czterdziestu dziewięciu, a ja je za
nim powtórzyłem. Potem kazałem mu wrócić na pierwszą ambonę i wymienić dziesięć
innych liczb. Obserwowałem, jak idzie, a potem jak wspina się na wzniesienie. Musiał
wymienić te liczby, ale ja nic nie słyszałem. Teraz wiedziałem już wszystko. Rzeczywiście
była to podwójna elipsa. Można było w niej słyszeć lub nie
— być słyszanym lub nie — według uznania. Wszystko zależało od wyboru miejsca.
Opuściłem moją ambonę i poszedłem w kierunku drogi. Inczu-inta zobaczył mnie i ruszył mi
na spotkanie.
— Ostatnim razem nie odpowiedziałeś — powiedział.
— Albo cię nie dosłyszałem. To wszystko to naprawdę cud! Uff, uff! Z takiej odległości
nikt nie jest w stanie usłyszeć powiedzianego normalnym głosem słowa, a ja usłyszałem! Jak
to wytłumaczyć?
— Pomyśl chwilę! W końcu to ty masz odkryć tajemnicę!
— Żartujesz chyba! Po co miałbym odgadywać coś, co od dawna jest ci wiadome! Bo
gdyby było inaczej, nie wiedziałbym, na jakim miejscu mam stanąć. Czy powiesz mi o co
chodzi?
— O ile pozwoli mi na to Tatella-Sata.
— Ależ ja nie mogę na razie i jemu nic mówić!
— Ani jemu, ani nikomu! Ujawnienie tego, co odkryliśmy, nawet jednej tylko osobie,
mogłoby mieć tragiczne następstwa. Teraz chodźmy z powrotem do Twierdzy! Słońce już
zachodzi.
Ta część nieba, która dawała się widzieć z doliny, pokryta była leciutkimi kłaczkami
prześwietlonych złotem chmurek. Zatrzymywały one bijący z zachodu blask, który błyskał i
mienił się we wspaniałym zwierciadle wodospadu. Jaka szkoda, że widok ten psuła teraz
martwa kamienna figura! Staliśmy na tym zakolu doliny, a z nią i drogi, z którego, kiedy się
jedzie do miasta, po raz pierwszy widać wodospad. Poczekaliśmy chwilę rozkoszując się
niezwykłym widokiem zepsutym teraz po części przez ową fatalną figurę tak ciężką i tak
przygnębiającą w swym wyrazie. Drewniane rusztowanie zasłaniające częściowo wodospad
dosłownie raniło oko, tym bardziej, że postawiono je krzywo, bez użycia pionu. Tylko jeden
jedyny wspornik stał pionowo. Te obserwacje poczyniłem zupełnie mimowolnie. Wydało mi
się pozbawione znaczenia. Jak się jednak wkrótce miałem przekonać, w biegu ziemskich
wydarzeń nic nie jest do końca bez znaczenia.