Spadkobiercy Winneto..

cudowna pora indiańskiego łata, kiedy nawet na tej wysokości można jeszcze spać na
zewnątrz.
Podczas kolacji zapadł zmierzch. Na niebie pojawił się księżyc w swej pierwszej
kwadrze. Powietrze było przejrzyste i klarowne. Nasz wzrok sięgał niemal tak daleko, jak w
ciągu dnia, z tą tylko różnicą, że kontury porozpływały się tracąc swoją wyrazistość.
Błyszczący diament zmienił się teraz w srebrnobiałą perłę. Pappermann sam rozpoczął swoją
opowieść:
— Jezioro leżało wtedy przede mną tak samo jak dzisiaj. Coś mnie do niego ciągnęło.
Obudziłem się bardzo wcześnie i nie wyspawszy się nawet jak należy wsiadłem na konia.
Panował poranny chłód. Dlatego jechałem dość szybko i już o wschodzie słońca byłem nad
jeziorem. Zobaczyłem na trawie ślady ludzi, ślady Indian, ukryłem więc konia i poszedłem za
nimi z największą ostrożnością. Prowadziły poprzez zarośla nad wodę. Tam stały chaty czy
właściwie domy. Nie prymitywne wigwamy czy namioty, ale prawdziwe domy z bali i desek,
kryte gontami, takie domy, z jakich składały się wsie i miasta indiańskie przed przybyciem
białych. Na brzegu leżały łodzie i suszyły się sieci rybackie. Wszędzie panowała niezwykła
czystość. Żadnych śmieci, porzuconej broni, krwawych pozostałości po zabitych zwierzętach,
śladów polowania i śmierci. I głęboka cisza. Zupełny bezruch. Drzwi domów były
pozamykane. Mieszkańcy najwidoczniej jeszcze spali i to beztrosko, bo nie zauważyłem
żadnego strażnika. Dzisiejszy dzień zdawał się dniem wypoczynku.
Przemknąłem się bliżej, wyjrzałem zza krzaków i zobaczyłem... zobaczyłem...
najpiękniejszą dziewczynę — tak, na Boga! — najpiękniejszą dziewczynę, jaką było dane
kiedykolwiek ujrzeć tym starym oczom! Proszę mi uwierzyć! Siedziała na brzegu, na jednym
z wielkich kamieni i patrzyła na wschód, gdzie właśnie zza horyzontu wychynęło słońce.
Ubrana była w wygarbowaną na biało, miękką skórę ozdobioną czerwonymi frędzlami. Po
plecach spływały jej długie czarne włosy przybrane kwiatami i kolibrami. Kiedy piórka
kolibrów zabłysły w promieniach słońca, wstała z miejsca i rozłożywszy szeroko ramiona
powiedziała w stanie modlitewnego skupienia i zachwytu:
— “O Manitou, o Manitou!“
To wszystko. Potem złożyła ręce. Mówię wam jednak, że nigdy w życiu nie słyszałem
modlitwy lepszej i bardziej szczerej od tych dwóch słów. Stała tam długo, patrząc bez
przerwy w słońce. Ja nie potrafiłem ustać w miejscu, przyciągała mnie jak magnes, którego
sile nie sposób się oprzeć. Podszedłem do niej, ale wolno, z namysłem i cicho, jakby w
świętej bojaźni. Spostrzegła mnie. Nie przestraszyła się. Nie wykonała też najmniejszego
ruchu. Po prostu na mnie patrzyła. Patrzyła swymi wielkimi, szeroko otwartymi, pełnymi
oczekiwania oczyma! W oczach tych świeciło to samo słońce, które właśnie wzeszło na
wschodzie. Oszołomiony jej nieopisanym pięknem, straciłem głowę i zachowałem się jak
bałwan. Zupełnie zapomniałem ją pozdrowić. Mogę sobie wyobrazić, jak wówczas mądrze i
inteligentnie wyglądałem! Wiedziałem tylko jedno, a mianowicie, że ona czeka, bym się
pierwszy odezwał. Ale zamiast zachować się jak przystało na dżentelmena, postąpiłem jak
prostak i spytałem wprost: “Jak się nazywasz?“ “Nazywam się Aszta“ — odpowiedziała.
W pierwszym momencie wydało mi się to pieszczotliwym zdrobnieniem, później jednak
dowiedziałem się, że Aszta to prawdziwe słowo indiańskie oznaczające tyle co “dobroć“.
Nazywała się więc “Dobroć“ i taka też była. Nigdy nie widziałem jej inną niż cichą, pobożną,
wszystkim dobrze czyniącą, czystą i dobrą. Nigdy nie widziałem żadnej plamy na jej ubraniu,
nigdy też jej ust nie splamiło nieczyste słowo. Mogę wam powiedzieć, że bardzo często
bywałem wtedy nad jeziorem Kanubi i nie odstępowałem jej całymi miesiącami. Spędziłem u
jej boku wiele godzin i dni, i ani razu nie byłem świadkiem niczego, co nie zasługiwałoby na
miano rzeczy pięknej i dobrej. Nie byłem przy tym jedyną osobą, której Aszta tak przypadła
do gustu. Ktokolwiek tu przybył, nie potrafił odjechać, wyłącznie z jej powodu. Tak było też