Spadkobiercy Winneto..

— To lata, to naprawdę lata! Sam widziałem! — zapewnił Pappermann.
— Kiedy?
— Dzisiaj rano o świcie — odpowiedział — kiedy wszyscy jeszcze spali. Nikt nie miał
tego widzieć. Ja przyszedłem pomóc. Młody Orzeł wsiadł do środka i pociągnął za jakiś drut.
W kadłubach natychmiast coś zagrało. Ptak zaczął oddychać. Następne pociągnięcie i
rozprostowały się ogony. Poruszyły się skrzydła. Kilka uderzeń i ptak wzbił się z dachu w
górę, przefrunął kawałek ponad równiną. Potem poleciał jeszcze wyżej, zatoczył łuk i powoli,
łagodnie osiadł znowu na dachu. I w tym miejscu stoi aż do tej pory.
— Czy to prawda? Czy to może być prawda? — zapytałem Młodego Orła.
Skinął głową z uśmiechem. Nie był to uśmiech dumy, lecz niezmiernej radości. Tatella-
Sata spojrzał w dół z dachu. Jego twarz jakby pojaśniała.
— Chodźcie ze mną — powiedział po dłuższej chwili.
Zeszliśmy po schodach, a potem skierowaliśmy się między drzewa lasu. Tatella-Sata
prowadził. Nikt nie mówił ani słowa. Przeszliśmy na drugą stronę góry, na miejsce, z którego
widać było jezioro i spływający z niego wodospad. Za jeziorem piął się w niebo główny
szczyt Góry Winnetou, a dalej jeszcze ostre granie sąsiednich gigantów, z których jeden miał
wierzchołek tak wysoki i stromy, że zdawało się niedostępny człowiekowi. Wskazując na
niego stary czarownik powiedział:
— Oto Góra Grobów Królewskich. Rasą indiańską, zanim jeszcze uległa rozbiciu na
drobne plemiona, rządzili nie mali wodzowie lecz potężni królowie i cesarze. Wszyscy oni
pochowani zostali na sięgającym chmur płaskim wierzchołku tej góry. Grobowce murowano
z kamienia. Tworzą one całe miasto zmarłych razem z ulicami i placami, których nigdy nie
ożywia najmniejszy ruch. Grobowce zawierają nie tylko ciała zmarłych władców. W każdym
z nich złożone zostały również złote skrzynie z księgami opisującymi rok po roku panowanie
danego króla. Na tym szczycie znaleźli więc ostatnie ziemskie schronienie nie tylko indiańscy
władcy, ale także cała historia — wszystkie dokumenty naszej liczącej sobie już wiele tysięcy
lat przeszłości. Wejście na ten cmentarz jest jednak niemożliwe. Po pogrzebie ostatniego
króla zniszczona została ścieżka skalna wiodąca ku grobowcom. Od tamtej pory nie mógł się
tam dostać żaden śmiertelnik. Podobno istnieje jeszcze jedna ścieżka, ale nikt jej dotychczas
nie zdołał odnaleźć. W jednej z moich najstarszych ksiąg wyczytałem, że klucza do tej ścieżki
należy szukać na Górze Amuletów, dokładnie u podnóża ostatniej, najwyższej iglicy skalnej,
pod kamieniem o kształcie półkuli. Młody Orzeł, na którego czerwoni mężowie od tak dawna
czekają, przeleci — jak to jest zapisane na skórze wielkiego orla-wojownika — trzykrotnie
wokół góry i zatrzyma się przy kamieniu, aby wydobyć spod niego klucz. Jeśli to
rzeczywiście nastąpi Góra Grobów Królewskich znowu stanie się dostępna, a dokumenty
pradawnych czasów przemówią do nas odsłaniając tajemnice przeszłości.
Spojrzał ku iglicy, u której stóp spoczywać miał klucz. Potem popatrzył na szczyt, na
którym spoczęli indiańscy cesarze i królowie. Znowu zaczął mówić:
— Wiedziałem o tym wszystkim. W moich piersiach płonęła cała żarliwa tęsknota
czerwonej rasy. Siedziałem u mych drzwi, kiedy nagle do mych stóp sfrunął z przestworzy
młody śmiałek, który zmusił do posłuszeństwa najpotężniejszego spośród ptaków. Od tamtej
pory nosił on imię Młodego Orła. Czy był tym obiecanym i zapowiadanym? Ja wierzyłem, że
tak. Wziąłem go do siebie i wychowałem. Był krewnym mojego Winnetou. Zaszczepiłem w
jego sercu pragnienie latania. Kiedy doszło do moich uszu, że w Kalifornii podjęto pierwsze
próby lotów, postanowiłem posłać go do bladych twarzy, aby się od nich nauczył latać.
Uczynił, czego od niego zażądałem. Powrócił. Twierdził, że stał się lotnikiem. Powiedział, że
sam wymyślił orła, na którego skrzydłach będzie można polegać. Uwierzyłem mu, bo jest
moim pierwszym i najwyższym rangą Winnetou, którego warg nigdy jeszcze nie splamiło
kłamstwo. Mimo to, chcę raz jeszcze tutaj, w tym ogromnej wagi momencie, zadać mu