Spadkobiercy Winneto..

poszukuje. Cieszę się słysząc, że już dzisiaj mogłem poznać jego squaw i córkę. Najbardziej
jednak uszczęśliwia mnie fakt, że jesteśmy sprzymierzeńcami. Pamięć o Winnetou to
wewnętrzna sprawa serca i duszy, a nie chełpliwego zewnętrznego wizerunku na jakimś
nagim, smaganym wichrem szczycie. Proszę nikomu nie mówić o naszym spotkaniu. Wkrótce
się zobaczymy! We właściwym miejscu i czasie!
Odjechaliśmy kłaniając się uprzejmie kobietom, mężczyzn zaś nie zaszczycając ani
jednym spojrzeniem. Zjeżdżaliśmy wolno w dół tymi samymi starymi ścieżkami, którymi
niedawno wspinaliśmy się pod górę. U podnóża natknęliśmy się na konie tych, którzy
przepędzili nas ze szczytu. Minęliśmy je obojętnie. Kiedy teren się wyrównał i wyjechaliśmy
z lasu można było rozwinąć większą szybkość. Skoro już opuściliśmy Nugget Tsil należało
jak najszybciej dotrzeć do naszego następnego celu, Deklil-to, tym bardziej, że większa część
dzielącej nas od niego drogi przebiegała przez nieprzyjazne tereny. Krwawe czasy należały
już dzięki Bogu do przeszłości, ale nienawiść, która święciła wówczas swe triumfy, była
jeszcze ciągle żywa.
Świadczyły o tym dobitnie listy, które otrzymałem od To-kei-czuna, wodza Komanczów
Rakurro i Tanguy, najstarszego wodza Kiowów. Nasz szlak wiódł przez ziemie obu tych
plemion. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że może nie lekkomyślnością, ale na pewno
dużą śmiałością z mojej strony jest przemierzać tę krainę w towarzystwie żony, która mimo
wszystko nie potrafiłaby pewnie sprostać możliwym niebezpieczeństwom. Nie miałem
najczystszego sumienia, ale strzegłem się, by nie dać jej poznać swego niepokoju.
Ona nie wiedząc nic o trapiących mnie myślach, zachowywała się z całkowitą swobodą.
Prawdę rzekłszy — była wręcz radosna. Kiedy na równiejszym terenie galopowaliśmy obok
siebie zauważyłem, że od czasu do czasu ukradkiem na mnie spogląda. Wiedziałem, co
znaczą te spojrzenia. Nie potrafiła znieść najmniejszego uchybienia w naszym wzajemnym
kontakcie, nawet wówczas, gdy dotyczyło ono samych tylko myśli. Musiała mi zawsze o nim
powiedzieć. Musiała się do niego przyznać. Taka sprawa nigdy nie dawała jej spokoju.
Teraz również było coś, co chciała z siebie wyrzucić. W końcu, po którymś już z rzędu
badawczym spojrzeniu popatrzyłem jej prosto w oczy i zażądałem z uśmiechem:
— No, powiedz wreszcie, o co chodzi?
— A o co może chodzić? — zapytała.
— Tego spodziewam się dowiedzieć od ciebie!
— Ach, tak! Co można powiedzieć o małżeństwie, w którym nieszczęsna żona musi się
tłumaczyć z każdego spojrzenia na własnego męża?
— Uważam, że owa nieszczęsna żona miała dużo szczęścia, że wyszła za mężczyznę,
który ją zna i rozumie!
— Hm! Który jednak mimo wszystko nie wie, co ma mu ona do zakomunikowania,
ponieważ sam potrafi tylko powiedzieć: "Tego spodziewam się dowiedzieć od ciebie". Cóż,
akurat w tym pojedynczym przypadku będę musiała wyjść naprzeciw twoim oczekiwaniom.
Choć o tym nie mówiłam, miałam ci coś za złe.
— Co takiego?
— Najchętniej zostałabym tam na górze. Nie miałam ochoty ustępować. Twoja uległość
wydała mi się słabością.
— I co?
— No właśnie! Miałeś rację! Gdybyśmy zostali, prowadziłoby to tylko do coraz większej
wrogości, do wymiany nieuprzejmości i wojny podjazdowej. A więc byłaby to" bardziej
porażka niż zwycięstwo. A tutaj jesteśmy wolni od gniewów, kłótni i wrogości. Pierwszy
wielki pojedynek, o którym mówiłeś, został przez nas wygrany.
— A więc rozumiesz...