Spadkobiercy Winneto..

Był śliczny, ciepły, obiecujący poranek. Przez okno wpadł do mojego pokoju jasny
promień słońca, jakby z pozdrowieniem “Szczęść Boże“. Z parteru weszła do mnie na górę
moje Serduszko niosąc poranną pocztę, którą przed chwilą zostawił listonosz. Usiadła
naprzeciw mnie, tak jak wielokroć w ciągu dnia i zabrała się do otwierania kopert, by na głos
przeczytać mi dzisiejszą porcję listów. Zanim jednak zacznie, odpowiem na pytanie, które
zdaję się słyszeć z wielu ust: “Kto to jest Serduszko? Tak się nikt nie nazywa. To musi być
jakieś pieszczotliwe przezwisko.“
Owszem, jest to pieszczotliwe przezwisko. Pochodzi z pierwszego tomu moich Wiejskich
opowieści z Harcu. Jest tam taki “wzorcowy“ wyimaginowany krajobraz — górki, wioska i
domek w ogródku. W domku mieszka “Serduszko“ ze swoją matką. To “Serduszko“ jest,
przynajmniej pod względem duchowym, wiernym odbiciem mojej żony. Ponieważ zaś ów
sobowtór stał mi się podczas pracy nad nim na tyle bliski, że zyskał pieszczotliwie miano
“Serduszka“, samo przez się jest zrozumiałe, że z czasem przeniosło się ono na oryginał. Nie
jest to jednak imię na każdą okazję! Kiedy niebo zaciąga się chmurami, czemu zresztą zawsze
ja tylko jestem winien, nazywam żonę “Klarą“. Kiedy chmury ustępują — “Klareczką“. Gdy
zaś niebo znowu jest czyste, wraca Serduszko. Do mnie żona zwraca się zawsze “Serduszko“,
bo nigdy sama nie sprowadza chmur.
Na piętrze są moje pokoje, do niej należy parter. Tam króluje niczym niezmordowany
anioł codziennej krzątaniny, przyjmuje coraz częściej odwiedzających mnie moich
czytelników i odpowiada na liczne listy, którymi nie mogę się zająć osobiście. Czyta mi je
jednak wszystkie, przy czym ma zwyczaj najważniejsze odkładać na koniec.
Tak jak dzisiaj. Na sam koniec pozostawione zostały dwie rzeczy, które oboje od razu
uznaliśmy za niezwykłe, mianowicie list z Ameryki i austriackie pismo antropologiczne. W
tym ostatnim uwagę zwracał podkreślony na niebiesko tytuł sporego artykułu: Wymieranie
rasy indiańskiej w Ameryce oraz jej brutalne wypieranie przez ludy kaukaskie i Chińczyków.
Ponieważ miałem, jak nigdy, trochę czasu, poprosiłem zaraz “Serduszko“ o przeczytanie mi
tego artykułu. Autorem była osobistość szeroko znana i wybitna — profesor uniwersytetu.
Pisał z wielkim zaangażowaniem, a wszystko, co miał do powiedzenia o “czerwonoskórych“
nie tylko dowodziło sympatii, jaką do nich żywił, ale było ze wszech miar słuszne. Za ten
artykuł chętnie uścisnąłbym mu rękę.
List z Ameryki najprawdopodobniej nadany został gdzieś na “Dalekim Zachodzie“, gdzie
jednak — tego z koperty nie dało się odczytać. Po obydwu jej stronach widniało tyle stempli i
odręcznie napisanych nazw miejscowości, że całość stała się zupełnie nieczytelna.
Wyrazistość, pewnie ze względu na swoją iście indiańską zwięzłość, zachował tylko adres.
Składał się on z trzech słów i brzmiał: May Radebeul. Germany.
W kopercie był kawałek papieru, który najwyraźniej najpierw ucięty został dużym nożem
— pewnie jakimś bowie knife 1 a potem poskładany. Zawierał kilka linijek angielskiego tekstu,
napisanych ołówkiem, ciężką, niewprawną ręką:
Do Old Shatterhanda.
Czy przyjeżdżasz na Górę Winnemu? Ja będę tam na pewno. Być może także Awat-Nija,
stuletni. Czy widzisz, że umiem pisać? I że piszę w języku bladych twarzy?
Wagare-Tej
Wódz Szoszonów.
Spojrzeliśmy na siebie oboje zaskoczeni. Nie to mnie dziwiło, że dostałem list z
1 bowie knife - potężny nóż myśliwski z krótką rękojeścią i zabezpieczeniem ręki - (przyp. tłum).