Spadkobiercy Winneto..

pomocą swych małych narzędzi. Był to piękny, choć jednocześnie bardzo poważny wieczór,
który nas ogromnie pod każdym względem ubogacił, i który niewątpliwie na zawsze
pozostanie nam w pamięci.
Rozstaliśmy się o północy. Nie spędziliśmy całego wieczoru w pokoju, lecz
wystawiliśmy stół z krzesłami na taras. Tam też usiedliśmy po jedzeniu, aby z przelewających
się przed naszymi oczami wód Niagary wyławiać jedną myśl po drugiej. Dopiero na krótko
przed rozstaniem dowiedzieliśmy się, że Athabaska i Algongka wyruszają nazajutrz w dalszą
drogę i że tym samym ofiarowali nam swój ostatni wieczór. A zawdzięczaliśmy to Serduszku
i jej kwiatom!
Żaden z wodzów nie podejrzewał nawet, że jesteśmy Niemcami, a jeszcze mniej, że
zmierzamy do tego samego celu. Nie spytali o nasz adres, w żaden też sposób nie dali nam też
do zrozumienia, czy życzyliby sobie powtórnego spotkania. Kiedy jednak podałem im obie
ręce, trzymali je dłużej niż to jest w zwyczaju. Wtedy też Athabaska stanął tak blisko mojej
żony, jak to było możliwe bez dotykania i przyciągnąwszy delikatnie obiema dłońmi jej
głowę do siebie, ucałował we włosy.
— Athabaska was błogosławi! — powiedział. Algongka poszedł za jego przykładem.
Widać było, że te słowa i gesty płyną z serca. Wskazywał też na to pewien pośpiech z jakim
wrócili do swego apartamentu.
Położony on był mniej więcej w środku tarasu, w odróżnieniu od naszego, którego drzwi,
również otwarte, znajdowały się przy jego końcu. Aby do nich dojść musieliśmy minąć
przylegający do naszego apartament Entersów. W środku paliło się światło. Drzwi wprawdzie
były zamknięte, ale listwy żaluzji znajdowały się w takim położeniu, że ze środka biło nie
tylko światło, ale dały się również słyszeć dwa głośne i najwyraźniej podniecone głosy.
Bracia wrócili już dzisiaj. Chodzili po pokoju i kłócili się. Naturalnie nie przeszliśmy mimo,
lecz przystanęliśmy i słuchaliśmy. Mówił właśnie Hariman:
— ... powtarzam: nie krzycz tak! Jak wiesz, nie mieszkamy sami w tym hotelu!
— Niech diabli porwą ten hotel! Nikt się tu z nami nie liczy! Poza tym płacimy za ten pokój i
mogę tu krzyczeć, ile mi się podoba. Stary nas nie usłyszy — wyjechał. A May jeszcze się nie
zjawił. Mam tego dosyć! Jak długo jeszcze trzeba będzie czekać? I to teraz, kiedy znowu
słyszeliśmy, jak pilna jest sprawa z Devils Pulpit 6 ! Jeśli spóźnimy się choćby o pół dnia,
stracimy nie wiadomo ile forsy! — To był Zebulon.
Hariman odrzekł:
— I ja się tego obawiam. A czy możemy pojechać nie doczekawszy się tej pary?
— Czemu nie? Niech jeden z nas pojedzie i przytrzyma Kiktahana Szonkę 7 do czasu, kiedy
będzie mógł się zjawić drugi!
Ale nie to mnie denerwuje, lecz ta twoja uczciwość, która w tych warunkach zakrawa na
szaleństwo! Zgadza się, musimy dotrzeć do Nugget Tsil i do tej Ciemnej czy tam Mrocznej
Wody i tylko ten Niemiec może nam pokazać drogę. Ale to jeszcze żaden powód, by być mu
tak oddanym.
— A kto mówi o czymś takim? Nie ja w każdym razie! Domagam się uczciwości, a nie
jakiegoś oddania!
— Też coś! Uczciwość względem mordercy naszego ojca!
— On nie jest mordercą. Ojciec sam ponosi winę za to, w jaki sposób zginął! I nie daje
nam spokoju! Tylko my dwaj zostaliśmy przy życiu. Jeśli nie będziemy uczciwi zginiemy w
mgnieniu oka! Ciągle jeszcze mam nadzieję na ratunek! Możliwy on będzie jednak tylko
wówczas, kiedy to, co się stało, spotka się z przebaczeniem. Również tutaj ten Niemiec jest
6 (ang.) - Diabelska Ambona.
7 (dialekt Siouxów) Czuwający Pies