Spadkobiercy Winneto..

— Nie — odparł Młody Orzeł. — To inny Winnetou. Była noc. Świeciły gwiazdy. W ich
blasku ujrzeliśmy po
chwili ciemną postać zmierzającą pewnym, acz niespiesznym krokiem w kierunku
ogniska. Człowiek ten miał na sobie skórzane ubranie łudząco podobne do tego, jakie swego
czasu nosił Winnetou. Jego włosy związane były z tyłu w zwieszający się na plecy warkocz.
Nie miał przy sobie broni. Stanął przed nami. Kiedy na jego twarz padł odblask ognia,
okazało się, że mamy przed sobą mężczyznę w wieku około czterdziestu lat.
— Ty jesteś strażnikiem Nugget Tsil? — spytał Młody Orzeł.
— Tak, to ja — odparł zapytany.
— Wyślij natychmiast posłańca do Tatella-Saty. Powiedz mu, że Młody Orzeł wykonał
swoje zadanie i powrócił. Powiedz mu też, że przybył również Old Shatterhand i że odnalazł
spadek po Winnetou. Powiedz mu wreszcie, że w sprawie pomnika może mu ufać tak dalece
jak samemu sobie!
Wszystko to powiedziane oczywiście zostało w języku Apaczów. Młody Orzeł zrobił
pożegnalny gest dłonią, po czym przybysz oddalił się bez słowa.
— Jakie to niezwykłe! — powiedziała do mnie Serduszko.
— Wręcz przeciwnie, bardzo proste — odparł Młody Orzeł. — U Tatella-Saty, a więc na
Górze Winnetou zapoznacie się w szczegółach z organizacją naszego klanu. Przekonacie się
wtedy, że nie ma w niej nawet śladu niezwykłości.
— Czy moglibyśmy się już teraz czegoś więcej dowiedzieć?
— Ja wracam po dłuższej nieobecności, nie jestem więc najodpowiedniejszym źródłem
informacji. Wprawdzie nawet z daleka nie traciłem łączności z Górą Winnetou, ale tylko w
sprawach najwyższej wagi i najszerszego zasięgu. Dlatego nie mam dostatecznych
wiadomości, by udzielić szczegółowych informacji.
Entersowie nie odzywali się dotychczas ani słowem. Tym bardziej więc zwróciło naszą
uwagę, że właśnie w tym momencie Hariman powiedział:
— To jest dla mnie niezwykle interesujące! Chciałbym się dowiedzieć, czy i biali mogą
być członkami tego klanu?
Młody Orzeł odparł:
— Początkowo utworzono go wyłącznie dla Indian. Wykluczać z niego białych byłoby
jednak sprzeczne z leżącą u jego podstaw ideą. Chcielibyśmy, by miłość bliźniego, o którą się
staramy zjednoczyła nie tylko nas, lecz i całą ludzkość.
— Czy ktoś mógłby nam zabronić założenia dla siebie specjalnego klanu Winnetou?
— Nikt nie ma prawa wydać takiego zakazu.
— Czy każdy człowiek ma prawo wybrać swego podopiecznego?
— Nie. Wolno mu zgłosić swoje życzenia i w miarę możliwości wychodzi mu się
naprzeciw. Gdyby jednak każdemu dać całkowicie wolną rękę, wkrótce pojawiłyby się osoby
z wieloma opiekunami, a także takie, którymi nikt by się nie opiekował. Ochraniać tego, kogo
się kocha nie jest żadną zasługą. Ale być aniołem kogoś, dla kogo się ma nienawiść lub wręcz
pogardę, to o wiele trudniejsza i bardziej stroma ścieżka do szlachetnego, prawdziwego
człowieczeństwa.
— Czy opiekunowie i podopieczni są ogólnie znani?
— Nie. To tajemnica. Nawet podopieczny nie zna swego anioła.
— Do końca?
— Nie, nie do końca. Do jego śmierci. Imiona obydwu zostają zapisane. A opiekun nosi
imię swego podopiecznego po wewnętrznej stronie gwiazdy, którą ma wyszytą na piersiach.
Kiedy po jego śmierci gwiazda zostaje oderwana, wszyscy dowiadują się, czyim był aniołem.