Spadkobiercy Winneto..

przeszkodzić, ale Apacze odpowiedzą nam za to. Czy Old Shatterhand mówił coś o Górze
Winnetou?
— Nie.
— Ani o drodze, którą chciał się tam udać?
— Nie. Wiemy tylko, że zamierzał przybyć na Diabelską Ambonę, by zobaczyć wodza
Siouxów Kiktahana Szonkę.
— A więc jest ciągle tym samym biegającym i węszącym wszędzie psem! Teraz jednak
nie uniknie pala męczarni! Przyjechać może tylko od wschodu — tak jak ty?
— Tak.
— Natychmiast rozkażę przeszukać całą okolicę. Ty zaś idź do brata i przyprowadź go
tutaj! Obrady zostają przerwane aż do czasu, kiedy będziemy mieć pewność, że Old
Shatterhanda nie ma w pobliżu.
Zebulon oddalił się. Poszedł tą samą drogą, którą przyszedł. Była to również nasza droga.
Jak dobrze więc, że gwoli ostrożności, staraliśmy się nie pozostawić za sobą żadnych śladów.
Ambonę opuścił również Tusahga Saricz oraz wszyscy młodsi wodzowie, którzy rozpoczęli
poszukiwania. Na szczycie pozostał jedynie Kiktahan Szonka. Od tej chwili szukało nas
czterdziestu Utahów i czterdziestu Siouxów. To nie była błahostka. Wprawdzie ani żony, ani
Pappermanna nie posądzałem o to, że mogą być na tyle nieostrożni, by opuścić kryjówkę,
jednak byle przypadek mógł spowodować odkrycie ścieżki prowadzącej ze stawu dalej w
górę. Również my sami nie mogliśmy być całkowicie pewni własnego bezpieczeństwa.
Wystarczyłoby, by choć jeden spośród osiemdziesięciu Indian nie bał się “złego ducha“ i
wszedł do wschodniej części elipsy. Natychmiast spostrzegłby nasze ślady. Musiałem
uzgodnić z moim towarzyszem, jak się zachować w razie takiej ewentualności. Dotychczas
rozmawialiśmy z nim wyłącznie po angielsku, a to z tego prostego powodu, że żona nie
rozumiała żadnego indiańskiego języka, Pappermann zaś umiał co najwyżej wysłowić się w
na poły angielskim na poły indiańskim żargonie. Teraz jednak mogłem Młodemu Orłowi
sprawić przyjemność i przemówić w jego ojczystym języku.
— Czy mój brat zrozumiał wszystko, co zostało powiedziane? — zapytałem.
— Słyszałem wszystko — odparł.
— Czy wie on, że wypatruje nas teraz więcej niż sto i połowa stu oczu?
— Wiem.
— Czy myślisz, że nas znajdą?
— Nie.
— Ja również tak nie myślę. Jednak roztropny wojownik powinien być na wszystko
przygotowany. Należy rozważyć dwie sytuacje. Czy mój młodszy brat wie, o czym mówię?
— Mogą nas znaleźć tutaj i mogą odkryć nasz obóz na górze.
— Słusznie! Musimy więc wiedzieć, jak się zachować w obydwu sytuacjach. Jeśliby nas
tutaj znaleźli, niewybaczalnym błędem byłoby uciekać w górę, do mojej squaw i
Pappermanna, i dać się oblegać przeciwnikowi. Mój młodszy brat musiałby raczej pobiec na
górę i wyprowadzić ich stamtąd. Ja trzymałbym tymczasem czerwonoskórych w szachu przy
pomocy mojego sztucera. Wyjście z kotła jest wąskie. Żaden z nich nie uniknąłby mojej kuli.
— A jeśli odnajdą nie nas, a obóz?
— Również wówczas damy sobie radę. Pappermann trzyma przecież straż. Z pewnością
widział, że czerwonoskórzy rozbiegli się i rozpoczęli poszukiwania. Ukryje się więc ze
strzelbą przy stawie. Tam również przejście jest wąskie. Jeden człowiek może bronić go przed
całą armią. Tymczasem my zaatakujemy Indian od tyłu. Nie ma więc powodu do obaw!
Poczekajmy teraz i zobaczymy, co się będzie działo!