Spadkobiercy Winneto..

— W takim razie czytał pan księgi z jego ogromnej biblioteki?
— Nigdy nie widziałem, a tym bardziej nie czytałem żadnej z jego książek.
— Niezwykłe, zupełnie niezwykłe! Od Winnetou również nie mógł pan tego usłyszeć!
— Czego?
— Myśli, które pan przed chwilą przedstawił.
— Każdy człowiek ma swoje myśli. Nie muszę kraść cudzych. Do mnie należą również
pytania, które ci zadałem. Możesz na nie odpowiedzieć lub nie.
— Chętnie odpowiem. Nie tylko słowem, ale również czynem. Pytał pan, czy
zrozumieliśmy. Być może jeszcze nie wszystko, ale chyba większość. Oto dowód.
Wskazał na dwunastoramienną gwiazdę widniejącą na jego piersi i mówił dalej:
— Pani Burton chciała wiedzieć, co ona oznacza, a więc odpowiadam: że jesteśmy
gotowi odpokutować za grzechy przeszłości. Że już nie chcemy nienawidzić, lecz kochać. Że
przestaliśmy być diabłami dla swych braci i staramy się na powrót stać się godnymi raju.
Mówiąc krótko, że ma u nas znowu obowiązywać prawo Dżinnistanu. Chcemy się
wewnętrznie połączyć, a nie dążyć w przeciwnych kierunkach. Chcemy się związać tak ściśle,
by żadna moc nie mogła się wedrzeć między nas. Nie mamy żadnego wodza, który nam to
rozkazał czynić, sami sobie rozkazujemy. Myśl wyszła od mistrza, od Tatella— Saty. Ja
byłem tym, który nadał jej imię Winnetou. Wkrótce było nas dziesięć osób, dwadzieścia,
pięćdziesiąt, sto, teraz są nas już tysiące.
— Dlaczego nazwaliście tę ideę właśnie imieniem Winnetou?
— Czy można wymyślić lepsze? Czy Winnetou nie był wzorem w wypełnianiu
wszystkich naszych przykazań i praw? I czyż nie wypełniałby ich nawet do tego nie
zobowiązany? A co najważniejsze: czyż imiona Winnetou i Old Shatterhanda nie stały się dla
Indian symbolem? Symbolem przyjaźni i miłości bliźniego, gotowości niesienia pomocy i
ofiarności aż do śmierci? Czyż kiedykolwiek w dziejach było dwóch bardziej prawych i
wierniejszych sobie przyjaciół niż oni? I czy określenie: "jeden aniołem-stróżem drugiego"
nie odnosi się w sposób najwłaściwszy właśnie do nich obydwu? Nie uczyniliśmy nic
szczególnego. Założyliśmy nowy klan, klan, jakich wiele było i jest wśród czerwonych
mężów. Każdy jego członek zobowiązuje się przez resztę swego życia, aż do śmierci, być
aniołem-stróżem innego. Klan ten mógłby więc nosić nazwę "Klanu aniołów-stróżów",
nazwaliśmy go jednak "Klanem Winnetou", gdyż to skromniejsze i bardziej praktyczne
określenie. Trafia w sedno rzeczy, czci pamięć najlepszego i najbardziej kochanego wodza
wszystkich czasów i wszystkich szczepów Apaczów. Chcemy jednak być wierni prawdzie.
Nie chcemy przesadzać. To ma być jedyny pomnik Winnetou, jaki mu wystawili czerwoni
pobratymcy. Nie ma lepszego i prawdziwszego od niego. Kolos ze złota lub marmuru
górujący z wierzchołka wzniesienia, wpatrzony w daleki horyzont ponad głowami ludu, byłby
kłamstwem i pychą. Kłamstwem i pychą naszą, a nie Winnetou. On nigdy nie kłamał i zawsze
był skromny. Tę jego prawdomówność i skromność winniśmy naśladować. On ma się stać
naszą duszą. Dopiero to wyniesie go ponad wszystkie szczyty! I będzie większy od każdego
kolosa, którego chcą zbudować swymi rękami mali ludzie! Jestem szczęśliwy słysząc, że Old
Shatterhand jest tego samego co ja zdania. Chciałbym, by Tatella-Sata jak najszybciej się o
tym dowiedział. Czy pozwoli pan, że powiadomię go o tym przez posłańca?
— Z przyjemnością. Kto jednak będzie tym posłańcem? — zapytałem.
— Nikt z nas. Zawołam go.
Odwrócił się na południe i przyłożywszy ręce do ust, wykrzyknął trzy sylaby "Win-netou!"
nie za głośno, ale donośnie.
— Win-ne-tou! — zabrzmiało z głębi lasu.
— Czy to echo? — spytała Serduszko.