Spadkobiercy Winneto..

— Nie.
— Lecz pół-krwi, mieszańcem?
— Tak.
— Pana matka była Indianką?
— Tak.
— Z jakiego plemienia?
— Siouxów.
— A pański ojciec?
— Przybył tu z Ziemi Świętej i był z pochodzenia Ormianinem.
— Jaka szkoda!
— Nie rozumiem...
— Żal mi Ziemi Świętej, której nie było dane stać się miejscem pańskiego urodzenia!
Ormianie zajmują się w Ameryce przeważnie handlem. Czy pan również?
— Ja jestem bankierem! — odparł zapytany z dumą. A teraz niech pan mnie puści i
powie, kim pan jest!
— Już się robi. Jestem starym, ogólnie znanym włóczęgą preriowym, a nazywam się
Pappermann, Maksz Pappermann, jasne? Nawiasem mówiąc moim głównym zajęciem jest
korygowanie manier grubianom i dolewanie oleju do głowy głupcom. Zdaje się, że nie jest
pan sam... Tam wśród drzew siedzą chyba pańscy towarzysze?
— Tak.
— Czy są to również kobiety? Kobiety Siouxów, które jadą na Górę Winnetou?
— Tak. Skąd pan to wie?
— To moja sprawa. A kim są mężczyźni?
— To członkowie komitetu wraz z obsługą i przewodnikami.
— Cóż to za komitet?
— Komitet budowy pomnika jednego...
Urwał w pół zdania. Przypomniał sobie, że białych nie wolno wtajemniczać w sprawę.
Dlatego też powiedział:
— Niech pan ich sam zapyta! Nie jestem upoważniony do udzielania informacji o celach
tego komitetu! I niech pan mnie wreszcie puści!
Raz jeszcze potężnie nim potrząsnąwszy, Pappermann wypuścił go wreszcie ze swych rąk
i powiedział:
— Niech pan więc do nich pójdzie i przedstawi mnie! W szczególności damom! Nie
jestem odosobniony w przekonaniu, że najpierw należy się zawsze grzecznie przywitać!
Antonius Paper poszedł rozkołysanym krokiem z powrotem na polankę i po chwili
zniknął między drzewami. Jego indiańskie imię Okin-czin-cza, które w języku Siouxów
oznacza tyle co "chłopiec", wskazywałoby na to, że już od młodości nie wyróżniał się
szczególnie męskimi cechami czy czynami. Był skarbnikiem komitetu budowy pomnika
Winnetou. Czytelnik pamięta być może, że ta właśnie postać i jej stosunek do Old Surehanda
wzbudziły od początku moje podejrzenia. Pierwsze osobiste zetknięcie również nie wypadło
dla niego najkorzystniej. Serduszko podzielała mój pogląd.
— Mieszaniec! — powiedziała. — Zawsze twierdziłeś, że mieszańcy zwykle dziedziczą
po rodzicach tylko najgorsze skłonności...
— Tak, przeważnie. Ale patrz! Ktoś idzie!
Ledwo padło z ust pół-Indianina nazwisko Pappermann, rozległ się donośny kobiecy
okrzyk i z lasu wyłoniły się dwie niewieście sylwetki zmierzające szybkim krokiem w