Spadkobiercy Winneto..

wszystkich obecnych ogromne wrażenie; z nimi to należało wiązać fakt wyjątkowego odbioru
dzisiejszego fragmentu rękopisu. Właściwie miano czytać dalej, ale wraz z przerwą nastąpiło
takie poruszenie, że obecni nie byli w stanie wrócić do niezbędnego skupienia. W tej sytuacji
Old Surehand zaproponował, by na dzisiaj zakończyć lekturę, tym bardziej że jutrzejszy
ważny dzień wymagał od niego jeszcze wielu przygotowań. Zgromadzeni przyjęli propozycję
i rozeszli się. W świątyni pozostałem tylko ja, Serduszko i Tatella-Sata.
— Dzisiejszy dzień był dniem wielkiego zwycięstwa — powiedział stary czarownik. —
Kiedy tu przyszliśmy i ujrzeliśmy podnoszącego się ze śmierci Winnetou, los kamiennego
wizerunku został przesądzony. Nawet młodzi artyści, ich ojcowie i Kolma Puszi znaleźli się
pod urokiem obrazu. I wcale nie udawali. Sami to przyznają. Jutro będą jeszcze próbowali
ratować swoją ideę. Ale dzisiaj już czują, że nic tu nie pomogą nawet największe wysiłki.
Byłeś z Pappermannem w kamieniołomach. Przyjeżdżasz późno. Mniemam więc, że nie
jeździłeś tam na próżno.
— Owszem — odparłem. — Rezultaty są więcej niż zadowalające, choć nie dają powodu
do radości. Dowiedzieliśmy się wielu istotnych rzeczy, jak na przykład, że uwięzieni przez
nas czarownicy zdołali uciec.
— Uff, uff] — zawołał Tatella-Sata przerażony.
Nie mniej zaskoczona była Serduszko. Mówiłem dalej:
— Nie to jednak jest najgorsze. Mam dla was jeszcze smutniejszą nowinę. Usiądźmy.
Opowiem wszystko.
Zdałem im relację z naszej wyprawy. Kiedy skończyłem, Tatella-Sata powiedział:
— Zmartwiłbym się tym naprawdę, gdybym nie widział, jak ty jesteś spokojny! Dlaczego
nie powiedziałeś o tym wodzom?
— Czy muszą o tym wiedzieć? Do czego nam są potrzebni? — odpowiedziałem pytaniem
na pytanie. — Nie mam zwyczaju obciążać nikogo tym, co sam jestem w stanie zrobić.
— Sądzisz, że sam dasz sobie z nimi radę?
— Tak.
— Z czterema tysiącami wojowników?
— Tak.
Spojrzał na mnie w osłupieniu, potrząsnął głową i powiedział:
— Teraz rozumiem u Winnetou to, czego za jego życia nigdy nie mogłem zrozumieć, a
mianowicie bezgraniczną ufność, jaką w tobie pokładał. Dzisiaj sam czuję tę ufność. Powiedz
więc: co myślisz zrobić w obliczu tego, co nam zagraża?
— Rzecz najprostszą w świecie: zablokuję im drogę przez jaskinię! Zablokuję też wejście
w dolinie, tak że z głodu będą nas musieli prosić o litość. Schwytam ich wodzów i zatrzymam
jako zakładników. Ilu uzbrojonych Winnetou masz do dyspozycji?
— Dzisiaj około trzystu. Jutro wieczorem może ich tu być pięciuset, a później jeszcze o
wiele więcej.
— To aż nadto. Potrzebuję ich teraz nie więcej niż dwudziestu, w tym naszego wiernego
Inczu-intę. Pójdę teraz do domu zdjąć ten indiański strój. Potem wrócę i zejdę z nimi
ukrytymi schodami do jaskini. Ułożymy stalaktyty w taki sposób, że czarownicy nie odnajdą
właściwej drogi.
— A jeśli mimo wszystko ją znajdą? Jeśli tak jak ty, usuną kamienie?
— To może im się udać co najwyżej w najszerszym korytarzu, którego wyjście za
wodospadem tak im jednak zawalę, że nie zdołają się wydostać na zewnątrz. Tyle
przygotowań na dziś i jutro. Wejście do jaskini w dolinie możemy zablokować pojutrze.
Wstałem, żeby wyjść. Serduszko miała jednak jeszcze coś do załatwienia. Zapytała