Spadkobiercy Winneto..

krótki czas, kiedy byli użyteczni, a potem zostać im odebrany. Po przeczytaniu chciałem go
oddać Harimanowi, ale ten zapytał:
— Czy to może się panu przydać?
— Nawet bardzo — odparłem.
— A więc niech pan to uważa za swoją własność.
— Dziękuję! Rzeczywiście udowodnił mi pan swą uczciwość. A gdzie Zebulon?
Dlaczego nie przyjechaliście razem?
— Bo chcemy utrzymać wszystko w jak największej tajemnicy, a dwóch ludzi łatwiej jest
zauważyć. Jeśli będzie znowu coś do przekazania, może on przyjedzie. A teraz proszę
pozwolić mi już jechać z powrotem.
— On jest naprawdę względem nas uczciwy — powiedziała Serduszko po wyjściu
Harimana.
— Oby podobnie było z jego bratem — powiedziałem.
— Nie sądzę, aby żywił wobec mnie jakieś wrogie zamiary.
— Wobec ciebie, owszem — nie! Ale co ze mną? Nie pała do mnie wielką miłością. To
wiem na pewno. Nie obawiam się, że wystąpi przeciw mnie tylko dlatego, że tym samym
wystąpiłby przeciw tobie. Jak wszędzie tak i tutaj znajduję się pod twoją kuratelą!
— Przyda ci się ona! — zażartowała Serduszko. — Szczególnie jutro rano, kiedy
wodzowie będą kolejno starać się ciebie trafić! Tylko proszę, bez zbytniej lekkomyślności!
Nie wolno ci zginąć! Należysz nie tylko do siebie, ale i do mnie!
Nazajutrz zjawili się u mnie dwaj Kiowowie i oświadczyli, że Pida, ich wódz, chce ze
mną rozmawiać. Pytali, kiedy gotów jestem go przyjąć. Umówiłem się z nim w południe, w
porze obiadu. Kiedy Kiowowie odjechali, kazałem Inczu-incie poprosić o przybycie do mnie
kwadrans przed dwunastą wszystkich bywalców wieczornych czytań. Kiedy się zjawili
poinformowałem ich pokrótce o całej sytuacji, zyskując w ten sposób maksymalną liczbę
świadków.
Pida przybył z wielkim orszakiem. Do środka wpuszczony został jednak tylko on sam,
jako że nikt z pozostałych nie piastował wodzowskiej godności. Młody wódz próbował ukryć
swe zaskoczenie na widok tak wielkiej liczby zgromadzonych. Spodziewał się zastać mnie
samego. Były wśród nas również Serduszko, Aszta i Kolma Puszi. Na widok Pidy wstałem z
mego miejsca, wyszedłem mu naprzeciw i powiedziałem:
— Pida, wódz Kiowów, zdobył kiedyś moje serce. Do dziś go nie utracił. Nie wiem
jednak, czy dzisiaj mogę mówić z nim językiem serca. Niech on sam powie, w jakim
charakterze przybywa — czy jako gość, aby mnie powitać, czy jako wysłannik swego ojca,
który poskąpiłby mi nawet najmniejszego pozdrowienia?
Kiedy ostatni raz widziałem Pidę był młodzieńcem. Teraz liczył sobie już ponad
pięćdziesiąt lat. Jego rysy zaostrzyły się, ale nie utraciły sympatycznego wyrazu. Pida
spoglądał na mnie przyjaźnie, ale kiedy zaczął mówić, w jego głosie brzmiała ogromna
powaga:
— Old Shatterhand wie, czy Pida go kocha, czy nienawidzi. Przychodzę jednak dzisiaj
jako wysłannik mego ojca i jego sprzymierzeńców.
— A więc niech Pida usiądzie i przemówi!
Mówiąc to wróciłem na swoje miejsce i wskazałem mu miejsce naprzeciw siebie. On
jednak nie chciał usiąść i powiedział:
— Pida musi stać. Tylko pokój spoczywa. Staję przed Old Shatterhandem jako wysłannik
czterech sławnych wojowników, których imiona brzmią: Tangua — wódz Kiowów, To-keiczun
— wódz Komanczów Rakurro, Tusahga Saricz — wódz Utahów Kapotę, Kiktahan
Szonka — najstarszy wódz Siouxów. Wiele wiosen i zim minęło od czasu, kiedy Old