Spadkobiercy Winneto..

miasta. Niech pójdą do naszych pokojów, skąd wszystko doskonale zobaczą i usłyszą.
— W porządku! Już się robi!
Wyszedł w pośpiechu a kiedy przyprowadzono konia był już z powrotem. Howe zażądał,
bym owe pięć dolarów zapłacił z góry. Przystałem na to. Miałem teraz siąść na konia.
Udawałem, że robię to pierwszy raz w życiu. Trzy razy próbowałem bez skutku, a za
czwartym wziąłem taki zamach, że spadłem z drugiej strony. Moim niezgrabnym wysiłkom
towarzyszyły wybuchy śmiechu. Wreszcie usadzono mnie na koniu i wciśnięto w ręce wodze.
“Artyści“ znowu rozpoczęli pracę.
— To będzie naprawdę coś! — zawołał jeden z nich.
— Mister Burton siedzący dumnie na koniu niczym niepokonany rycerz.
Oczywiście miałem na rysunku wyglądać zupełnie inaczej.
— Czy mówicie panowie poważnie? — pytałem z dumą i radosnym podnieceniem.
— Oczywiście, oczywiście! Od razu widać, że w jeździe na koniu żaden z nas nie może
się z panem równać!
— Naprawdę?
— Tak, oczywiście!
— Powiedzcie więc panowie, ile taki koń kosztuje?
— Chce pan sobie kupić konia?
— Może nawet kilka! Skoro mówicie, że dobrze jeżdżę, byłbym głupcem, gdybym
podróżował dalej tymi drogimi kolejami. Koniem przecież taniej, nieprawda?
— Prawda, o wiele taniej. Mamy kilka na zbyciu. Może sprzedamy panu jednego z nich.
Mrugali na siebie porozumiewawczo. Miało to być niewidoczne, ale nie umknęło mojej
uwadze.
— Tylko jednego? — zapytałem. — Potrzebuję pięciu albo sześciu!
— Ho, ho! Dla kogo?
— Dla mnie, dla pani Burton...
— ... która gra na gitarze — wpadł mi w słowo Howe z szyderczym uśmiechem.
— Tak. A do tego dla jeszcze kilku dobrych znajomych...
— ... którzy również są muzykami?
— Jeśli nie macie panowie nic przeciwko temu. Najchętniej kupiłbym trzy konie i trzy
muły, wraz z siodłami. Ile to będzie kosztowało?
Zmieszali się nieco. Spojrzeli na mnie, na siebie nawzajem, po czym Howe zapytał
badając mnie wzrokiem:
— Trzy konie i trzy muły? A które? Wskazałem na muły i odpowiedziałem:
— Z koni chciałem wziąć te, które się pokładły, z prawej strony, te z długimi uszami.
Powaga moich rozmówców znowu prysła, a ja mówiłem dalej wskazując palcem na
gniadosze:
— Podobają mi się też te muły. Płacę każdą cenę. Znowu wybuchnęli śmiechem.
— Te muły! I te konie! To cudowne, cudowne, niezrównane!
Kiedy wesołość nieco przycichła, Howe zapytał:
— Płaci pan każdą cenę? A ile pan ma przy sobie pieniędzy, sir?
— Całe dwieście pięćdziesiąt dolarów! — odparłem nie bez dumy. — To z pewnością
więcej, niże warte jest całe wasze stadko!
Śmieli się do rozpuku. Potem pochylili się ku sobie, by omówić jakąś niewątpliwie
bardzo dla mnie korzystną ofertę. Zapomnieli o konnym portrecie, a całą swoją uwagę skupili
prawdopodobnie na tym, jak wydobyć ode mnie owe dwieście pięćdziesiąt dolarów.