Spadkobiercy Winneto..

— Bogu niech będą dzięki! — szepnęła Serduszko. — Poczułam się znacznie lepiej!
Wierzyłam w ciebie, ale mimo to okropnie się bałam.
Widok starego wodza umykającego z pola walki ze żwawością młodzika mógł budzić
śmiech, ale nikt się nie śmiał. Zgodnie z dawniejszym prawem prerii Tusahga Saricz
powinien był dać się zastrzelić, a więc utracił swój honor.
Moim następnym przeciwnikiem był To-kei-czun. Jego twarz miała przedziwny, trudny
do opisania wyraz. Doskonale wiedział, gdzie złożone zostały wszystkie cztery amulety. Jeśli
miałem jeden z nich, najprawdopodobniej musiałem mieć również pozostałe. Szybko zresztą
rozwiałem wszelkie wątpliwości. Zawiesiłem jego amulet na amulecie Tusahgi Saricza i
powiedziałem:
To-kei-czun, wódz Komanczów Rakurro, może strzelać. Jestem gotów!
Widziałem, że ze wzburzenia traci oddech. Łapał powietrze szeroko otwartymi ustami.
Oczy zwęziły mu się i napełniły łzami.
— Czy To-kei-czun jest gotów? — zapytał Tatella-Sata. — Nie! Nie jestem gotów! —
zawołał zapytany, zerwał się na równe nogi i oddalił równie szybko, jak jego poprzednik. Na
twarzach widzów pojawiły się pierwsze uśmiechy.
— Kolej na Kiktahana Szonkę, wodza Siouxów — powiedziałem.
Ten jednak odezwał się najgorszym ze swoich tonów:
— Old Shatterhand jest parszywym psem, szubrawcem i łajdakiem! Złodziejem
amuletów! Czy i mój ma w swym ręku?
— Owszem — odparłem. Poprosiłem żonę o zawieszenie na wierzchu samego tylko pasa.
Na jego widok Kiktahan Szonka uśmiechnął się szyderczo i zapytał:
— Czy Old Shatterhand myśli, że i ja ucieknę? Nie! Trafi go niezawodnie moja kula, bo
amulety działają tylko w całości. A to tylko połowa!
— Ja mam całe amulety — oświadczyłem.
— Nieprawda! — zaprzeczył. — Brakuje połowy!
— Nie brakuje! Oto ona! Niech Kiktahan Szonka dobrze się przyjrzy!
Kazałem sobie podać psie łapki i pokazawszy je wodzowi przymocowałem we
właściwym miejscu.
Kiktahan Szonka osłupiał najpierw z przerażenia, a potem zasyczał z nieopisaną
nienawiścią:
— Czyżby parszywe psy mogły wszystko? Od kogo masz to, co zgubiłem?
— Od nikogo. Sam to znalazłem.
– Gdzie?
— Na stopniach Diabelskiej Ambony, gdzie wodzowie Siouxów i Utahów omawiali swą
wyprawę na Górę Winnetou. Czekali na Old Shatterhanda, aby go pochwycić Kiedy
rozmawiali rozbrzmiał głos Wielkiego Ducha. Przerazili się i rzucili do ucieczki, podczas
której ty zgubiłeś perukę ze skalpów i pół swego amuletu. Perukę ci później przyniesiono, ale
pól amuletu zabrałem ze sobą, aby je teraz połączyć w całość z drugą połową.
— A więc podsłuchiwałeś nas na Diabelskiej Ambonie?
— Tak.
— Uff, uff!
Wyglądał tak, jakby jedynym jego pragnieniem była śmierć. Skurczył się i zwinął tak, że
twarzą dotykał teraz kolana.
— Jestem gotów do walki — zameldowałem Tatella-Sacie.
— Czy Kiktahan Szonka również jest gotów? — spytał czarownik.