Spadkobiercy Winneto..

czyja budowa szybciej stanie i czyja będzie więcej warta! Proszę o pozwolenie wydania jutro
uroczystego obiadu. Punkt dwunasta. Poleciłem Kolmie Puszi zaprosić Old Surehanda i
Apanaczkę.
— Uff! Oni nie przyjadą!
— Przyjadą! Kazałem powiedzieć, że odmowę uznam za zniewagę i że przemówią wtedy
lufy rewolwerów.
— W takim razie przyjadą!
— Zapraszam również wszystkich twoich wodzów, a ponadto Atabaskę i Algongkę,
Wagare-Teja, Awath-Niaha, Matto Szahko i parę innych osób. Ciebie nie zapraszam,
albowiem należy ci się miejsce wyższe niż wszystkim, których wymieniłem.
— Rób, jak chcesz. Wiesz, że jesteś tu panem samego siebie. Powiedz Inczu-incie, czego
ci będzie trzeba, w szczególności daj mu listę niezbędnych artykułów. Wszystko
dostarczymy. Czy mogę spytać, jaki cel ma to przyjęcie?
Po pierwsze, zmusić do przybycia Old Surehanda i Apanaczkę. Po drugie i przede
wszystkim, uformować z zaproszonych coś na kształt kręgu czytelników. Będą musieli
codziennie wieczorem zjawiać się w Twierdzy. Ty będziesz przewodniczył zebraniu, a ja
będę czytał z tego, co Winnetou zostawił po sobie czerwonym, białym i wszystkim innym
ludom i narodom.
— Uff, uff! Doskonale! — zawołał "strażnik wielkiej wiedzy medycznej".
— W tych stronicach zawarty został jego duch i dusza. Lektura ukaże nam czystą, jasną,
szlachetną i prawdziwie wielką osobowość. We wnętrzu słuchaczy powstawać stopniowo
będzie duchowa, a więc najbardziej odpowiadająca rzeczywistości, postać twojego i mojego
Winnetou. A kto ją w sobie poczuje, kto zobaczy ją oczyma duszy i zrozumie, na tego
komitet razem z panem Okih-czin-czą nie będzie już mógł liczyć.
Podał mi rękę i powiedział:
— Przystaję na wszystko całym sercem. Wprawdzie nie znam dosłownej treści zapisków
Winnetou, ale za życia często pozwalał mi wejrzeć w swoje myśli i to pozwala mi
przypuszczać, że wskazana przez ciebie droga doprowadzi nas do pokoju ocalając od wojny.
Przystaję na twój pomysł.
— Weź więc ten obraz i pozwól pokazać sobie jeden jeszcze.
Podałem mu fotografię, a na jej miejscu przypiąłem ogromną odbitkę wizerunku Marah
Durimeh. Na jej widok czarownik zerwał się z miejsca i zawołał:
— Kto to jest? Czy to mam być ja? Moja siostra? Moja matka? Albo któryś z moich
przodków?
— To Marah Durimeh, o której mam ci wiele do powiedzenia.
— Mówisz Marah Durimeh. Czy chodzi o naszą córę królewską, Marimeh?
— Tak, ale o tym później. Skoro już jesteśmy przy obrazach, pokażę ci jeszcze jeden.
Obok Marah Durimeh przypiąłem teraz odbitkę wizerunku Abu Kitala 24 . Również ten portret
zrobił na Tatella-Sacie ogromne wrażenie. Najpierw przyglądał mu się osłupiały, potem
zamknął oczy i nie otwierając ich powiedział:
— Znam go! Opisał mi go Winnetou. Powiedział przy tym, że opis ma od ciebie! To
może być tylko człowiek przemocy, którego sam widok przyprawia serce o ból! Nazwałeś go
Abukalem.
— Słusznie! Tylko imię przekręciłeś. Nazywa się nie Abukal, a Abu Kital. Często
rozmawialiśmy o nim z Winnetou.
24 Główna postać dramatu Karola Maya pt. Babel und Bibel.