Spadkobiercy Winneto..

azem z ojcem. Wrócił sam Winnetou. Spierałem się z nim. Płonąłem gniewem przeciw temu,
z którego powodu odwróciła się od nas córa naszego plemienia. Wtedy Winnetou włożył swój
kalumet do tej wazy i przysiągł, że nie dotknie go powtórnie, dopóki nie pozwolę usiąść tu z
nami jego białemu bratu i nie wypalimy z nim wspólnie pozdrowienia pokoju. Był u mnie
jeszcze wiele razy; mieszkał, ćwiczył i pracował na Górze Winnetou miesiącami. Nigdy już
jednak nie wszedł do tego namiotu i nikt więcej do niego nie wszedł. Zamieszkiwała go tylko
jego przysięga. Czekała długi, długi czas. Winnetou umarł. Umarł na sercu Old Shatterhanda.
Gniew mój zapłonął jeszcze silniej. Zdawało mi się, że z Winnetou umiera przeszłość
Apaczów. Ja jestem strażnikiem amuletów. Ja przenikam historię i tajemnicę naszej rasy.
Chciałem ją ratować od upadku i śmierci. Jej duch miał się obudzić w Winnetou, najgłębszym
i najszlachetniejszym z Indian. Ale oto umarł, a z nim umarła dusza naszej rasy. Tak ja,
głupiec, sądziłem!
Przerwał na chwilę, spojrzał przez okno, które otworzyłem i mówił dalej:
— Nadeszły w końcu jasne, słoneczne dni. Głos życia znowu zaczął docierać do mych
uszu. Wszędzie słychać było imię Winnetou. On żył. Z Góry Hancocka, gdzie go zastrzelono,
powrócił przez prerie, doliny i góry do swej ojczyzny. On żył. Czy w ogóle umarł? Obudziły
się jego czyny. Od namiotu do namiotu biegły jego słowa. Dała się słyszeć jego dusza.
Mówiła, przemawiała. Przekraczała doliny, wstępowała na góry. Wstąpiła i do nas, na Górę
Amuletów. Weszła do mego mieszkania, a ja rozpoznałem w niej nie tylko duszę Winnetou,
lecz również duszę jego plemienia, ludu i całej rasy. Przystała do mnie. Słyszałem ją dzień w
dzień, godzina za godziną. Przez wszystkie drzwi, okna i szczeliny wciskało się do mnie imię
Winnetou. Było na ustach wszystkich czerwonych nacji. Stało się światłem latarni, płonącym
ponad sawannami i górami. Komu zależało na tym co dobre, czyste i szlachetne, ten mówił o
Winnetou. Kto dążył do tego, co wzniosłe i wielkie, ten mówił o Winnetou. Winnetou stał się
ideałem. On jest pierwszą duchową miłością naszej rasy! Pojąłem wiele rzeczy, których
przedtem nie mogłem pojąć. Nauczyłem się zachowywać ciszę i spokój, kiedy wraz z
imieniem Winnetou wymawiano imię Old Shatterhanda. Zrozumiałem, że ci dwaj są w
myślach ludzkich nierozdzielnie złączeni. Ilekroć w godzinach wewnętrznej walki
wchodziłem do tego namiotu, widziałem oczami duszy Winnetou wkładającego swój kalumet
do wazy i unoszącego dłoń w przysiędze, że nigdy już go nie dotknie bez swego brata Old
Shatterhanda.
Znowu przerwał. Przez okna dobiegł nas gwar wielu głosów. Były to dochodzące z
miasta okrzyki powitalne. Tatella-Sata podszedł do okna i spojrzawszy w dół powiedział:
— Przyjechali wodzowie w ozdobach z piór. Wkrótce dowiem się, kim są.
Odwrócił się do nas i mówił dalej:
— Nigdy jeszcze tak wyraźnie, jak w tym momencie nie odczułem, że Winnetou żyje.
Old Shatterhand, który przybył przez ląd i morze, w tajemniczy sposób zaświadcza o tym, że
jego czerwony brat nie przebywa w jakiejś wymyślonej na użytek nieoświeconego tłumu
krainie wiecznych łowów. Wysłałem list do Old Shatterhanda. Prosiłem, by przybył ratować
swego brata Winnetou. Pewien jestem jednak, że Old Shatterhand wie, czyja to prośba -nie
Tatella-Saty, a samego Winnetou, duszy czerwonego ludu, który ma być powalony i
uduszony przez swych własnych synów. A on przecież pragnie wzbić się w górę! On pragnie
latać! Nie tylko jeść i pić, nie tylko pragnąć i łaknąć materialnej strawy. On chce czegoś
więcej! Chce mieć swój udział w tym, czym Manitou obdarzył całą ludzkość, a nie tylko
niektóre narody. Nie chce już dłużej być dzieckiem, albowiem biada ludowi, który wzbrania
się przed pełnoletnością! On chce dorosnąć. Oto jednak głupota nierozumnych spieszy
powiedzieć dziecku, że jest mężczyzną, bohaterem, gigantem, spieszy uwiecznić to kłamstwo
w marmurze. To równe jest morderstwu, a ponieważ wychodzi od członków tegoż ludu
oznacza samozniszczenie. Tego nie ścierpi ani Tatella-Sata, ani Old Shatterhand! Tak się