Spadkobiercy Winneto..

Roześmiałem się głośno i odparłem:
— I to nazywasz pomysłem? Nic niedorzeczniejszego! Nigdy w takim spotkaniu nie
mogłaby wziąć udziału
kobieta!
— Naprawdę? To skandal! Mimo wszystko, musimy się dowiedzieć, o czym będą
rozmawiać! Jak by to zrobić?
Nasza indiańska przyjaciółka uśmiechnęła się znowu i powiedziała:
— Będziecie obecni na tej naradzie.
— My? Oboje?
— Tak.
— Myślałam, że jako kobieta nie mam tam wstępu!
— Nikt o tym nie będzie wiedział. Nikt was nie będzie widział. Wodzowie naradzać się
będą w Domu Śmierci. Chce tego czarownik Komanczów, a popiera go czarownik Kiowów.
Obydwaj twierdzą, że Dom Śmierci był już przed tysiącami lat miejscem narad wodzów i że
po jego odkryciu powinien stać się nim znowu. Dom ten był też dla wodzów miejscem
wiecznego spoczynku. Za wejście do środka grozi kobietom natychmiastowa śmierć. Dotyczy
to również zwykłych wojowników, o ile nie wyznaczono ich do obsługi wodzów.
— To cudownie! — zachwyciła się Serduszko. — A więc będą tam o północy?
— Na krótko przed, bowiem ceremonia ma się rozpocząć punktualnie o północy.
— My w każdym razie będziemy na czas. Może już o jedenastej!
— Nie myślisz chyba o sobie? — zapytałem.
— Dlaczego? — spojrzała na mnie zdziwiona.
— Dopiero co słyszałaś, że niewiastom pod karą śmierci wstęp wzbroniony! Uważam, że
to zbyt niebezpieczne! Jako twój mąż muszę zatroszczyć się o to, byś przynajmniej pozostała
przy życiu! W związku z tym czuję się zobowiązany oświadczyć, że twój udział w nocnym
zebraniu jest absolutnie wykluczony!
— Oho! Odmawiam posłuszeństwa! Jeśli natychmiast nie odwołasz swego oświadczenia,
zaraz pójdę do Domu Śmierci i ukryję się gdzieś aż do północy, by was wszystkich
podsłuchać — nie tylko Indian, ale i was!
— A gdzie się ukryjesz?
— Tego jeszcze nie wiem.
— A powinnaś.
— Z góry?
— Oczywiście! Łatwo powiedzieć: ukryję się. Znalezienie dobrej kryjówki wymaga
zastanowienia, którego nie można odkładać na ostatnią chwilę. Nie wiemy, ile osób weźmie
udział w naradzie...
— Ja wiem — wpadła mi w słowo Kakho-Oto. — Będzie Kiktahan Szonka, Tusahga
Saricz, To-kei-czun i Tangua — czterech głównych wodzów, a ponadto czarownik Kiowów,
czarownik Komanczów i po pięciu młodszych wodzów z każdego plemienia. Ma być też
kilku zwykłych wojowników, którzy przyniosą drewno na ogień i starego Tanguę, który nie
jest w stanie przyjść o własnych siłach. Każde plemię rozpali swój ogień narady. Wspólny
ogień rozpalony zostanie na ołtarzu, w którym zostaną złożone amulety głównych wodzów aż
do czasu wypełnienia wszystkich podjętych przy nim postanowień.
— A więc można zakładać — kontynuowałem jej wywód — że obecnych będzie co
najmniej trzydzieści osób. Nie wiadomo, jak się rozejdą po pomieszczeniu. Nie ma więc na
dole żadnego miejsca, w którym moglibyśmy się czuć bezpieczni. Nie ma nic, za czym
moglibyśmy się ukryć. Tylko ołtarz, wokół którego się zgromadzą.