Spadkobiercy Winneto..

Zapytany uniósł głowę i wyszukawszy wzrokiem swoich ludzi wezwał ich do siebie
ruchem ręki. Dwóch z nich podeszło do niego.
— Wynieście mnie stąd! — rozkazał.
Indianie wsadzili go na konia i odeszli podpierając z obu stron.
Na placu boju pozostał tylko Tangua, ojciec Pidy, najbardziej zacięty i nieprzejednany z
moich wrogów. Siedział bez ruchu na ziemi, z zamkniętymi oczami i dwururką na kolanach.
Z jego kamiennej twarzy nie dało się odczytać żadnej myśli. Powiedziałem więc:
— Tangua, najstarszy wódz Kiowów, napisał do mnie: "Jeśli starczy ci odwagi, przybądź
na Górę Winnetou! Moja ostatnia kula tęskni za tobą!" Przybyłem. I oto siedzę przed tobą.
Gdzie jest twoja kula?
Kiedy to mówiłem, Serduszko zawiesiła mi na szyi jego amulet. Tangua otworzył oczy,
przyjrzał mu się i powiedział:
— Tak myślałem! Ma również mój amulet! Nie strzelę do niego! Zrzekam się mojego
strzału. Ale ciebie proszę, byś po upływie minuty strzelił mi w serce! I włożył mi do grobu
mój amulet! Zrobisz to?
— Nie! — odparłem.
— A więc pomyliłem się co do ciebie! Nienawidzę cię tak, jak nigdy nikogo jeszcze nie
nienawidziłem. Chcę twojej śmierci i zrobię wszystko, by do niej doprowadzić. Jednocześnie
uważałem cię jednak zawsze za honorowego wroga!
— Rzeczywiście się mylisz. Jestem uczciwy, ale nie jestem twoim wrogiem. Nie będę do
ciebie strzelał. Nie pragnę twojej śmierci. Nie będzie więc potrzeby kłaść czegokolwiek do
twojego grobu. Również twojego amuletu.
— Co więc chcesz z nim zrobić? Zniszczyć?
— Nie. Wasze amulety do mnie nie należą. Nie chcę ich sobie zatrzymać. Ale komu je
dam — tego jeszcze nie wiem. O tym sami zadecydujecie.
— My? My czterej?
— Tak. Poddam was próbie. Zwrócę wam amulety, jeśli okażecie się tego godni. Jeśli
nie, otrzyma je Tatella-Sata. On jest stróżem amuletów i włączy je do swoich zbiorów, aby
dzieci waszych dzieci mogły się kiedyś dowiedzieć, jakimi szaleńcami byli ich przodkowie.
Krótko mówiąc: darowuję ci życie, ale nie twój amulet. Na niego będziesz musiał zasłużyć!
Powiedziałem! Howgh!
Wstałem z ziemi, a za mną Serduszko. Podniósł się również Tatella-Sata i obwieścił
donośnym głosem:
— Pojedynek skończony! Zwycięzcą jest Old Shatterhand! Zwycięzcą bez przelewu
krwi! Takie zwycięstwo jest dziesięć razy więcej warte od innego!
Poszliśmy do naszych koni i dosiedliśmy ich. Przed odjazdem skierowałem wierzchowca
raz jeszcze w stronę Tanguy i powiedziałem:
— Jestem przyjacielem Tanguy, wodza Kiowów, czy mnie kocha, czy nienawidzi. Ze
względu jednak na niego samego życzyłbym sobie, by był mi w przyszłości przychylniejszy
niż dzisiaj. Czy ma on coś na ten temat do powiedzenia?
— Nienawidzę cię i zawsze będę cię nienawidził! — odparł Tangua. — Ścigać cię będę
aż do twego końca!
— Albo własnego!
— To obojętne!
— A więc proszę, również ze względu na ciebie samego abyś przynajmniej nie
sprzymierzał się z komitetem i nie występował przeciwko tym, którzy go zwalczają!
— Tego nie obiecuję. Obiecuję coś wręcz przeciwnego!