Spadkobiercy Winneto..

Pappermann zsunął się jakby we śnie ze swego muła i równie wolno, mechanicznie
niemal zbliżył się do dziewczyny. Wyglądał jak człowiek ogarnięty wielką, świętą bojaźnią.
— Jak się nazywasz? — zapytał.
— Aszta! — usłyszał tak jak niegdyś w odpowiedzi.
— A ile masz lat?
— Osiemnaście.
Musnął ją dłonią po twarzy i powiedział jakby śnił dalej.
— A więc nie! To przecież jest niemożliwe! To ktoś inny, chociaż bardzo do niej
podobny, tak bardzo podobny!
— Czy mówisz o mojej matce? — zapytała. — Ludzie mówią, że jestem do niej bardzo
podobna.
— Masz matkę?
— Tak.
— A jak się nazywa?
— Tak jak ja — Aszta.
— A twój ojciec?
— Nazywa się Wakon. Mieszkamy teraz daleko na północ stąd, nad Niobrarą.
Pappermann klasnął w ręce i krzyknął:
— To jej córka! To jej córka!
Dziewczyna pochyliła się, jakby chciała zeskoczyć z kamienia i zapytała:
— Znasz moich rodziców? Połowa twarzy spalona prochem! Czy nie nazywasz się
przypadkiem Pappermann?
— Owszem, tak się nazywam.
— To ty byłeś tu, nad Kanubi, kiedy moi rodzice poznali się ze sobą?
— To ja!
Dziewczyna zeszła z kamienia i poprosiła:
— Podaj mi swoje ręce!
Pappermann wyciągnąć dłonie, a ona pochwyciwszy je dwukrotnie ucałowała. Potem
przyciągnęła do siebie jego głowę i dwa razy pocałowała okaleczony policzek.
— Ty jesteś wybawcą mojego ojca! Ty złożyłeś za niego ofiarę! Dlaczego nigdy nas nie
odwiedziłeś? Rodzice nigdy nie przestali pytać o ciebie, ale nigdy też nie udało im się niczego
dowiedzieć!
Stary westman drżał ze wzruszenia. Z jego oczu płynęły łzy.
— Skąd twój ojciec wie, że ten strzał był przeznaczony dla niego? — zapytał. — Nigdy
się z tym nie zdradziłem!
— Owszem, zdradziłeś się, ale mimowolnie. Mówiłeś o tym majacząc w gorączce. Ojciec
dwukrotnie jeszcze widział tego człowieka, ale nie zdołał go schwytać. Naprawdę nazywał się
Santer. Kiedy wczoraj wieczorem wasze ognisko błyskało na górze z oddali niczym maleńka,
migocąca gwiazda, moja matka powiedziała do mnie: “Tak samo błyskało wtedy w górze
ognisko naszego białego wybawiciela, kiedy nazajutrz miałam go po raz pierwszy zobaczyć“.
— Twoja matka jest tutaj? — zapytał szybko Pappermann.
— Była — odparła dziewczyna. — Było tu wiele niewiast i córek, ale wszystkie
odjechały o świcie. Zostałam tu sama jako strażnik-zwiadowca.
— Zwiadowca? — uśmiechnął się. — A gdybyśmy byli nieprzyjaciółmi?
— Wtedy byście mnie nie ujrzeli.
— Chciałaś więc wiedzieć, kim jesteśmy?