Spadkobiercy Winneto..

prawdopodobnie gdzieś z okolic miejsca, w którym nasz wąski tunel rozchodził się z
szerokim korytarzem. Co to było albo kto to był? Kto mógł się tam dostać? Nasze
bezpieczeństwo domagało się jak najszybszego wyjaśnienia sprawy. Chwyciwszy za
pochodnie pospieszyliśmy w kierunku niezwykłych odgłosów. Tam spostrzegliśmy, że hałas
wywołany został nie przez ludzi a przez odpadnięcie części skał ze sklepienia, dokładnie w
miejscu, w którym poprzednio zaobserwowałem zarysowującą się szczelinę. Szczelina była
teraz szersza i dłuższa. Na dół spadły pokaźne odłamy skalne. Coś obsuwało się we wnętrzu
góry. W tym miejscu należało zachowywać szczególną ostrożność. Nie podejrzewając jednak
właściwej przyczyny zjawiska, odniosłem się do niego dość obojętnie.
Wróciliśmy do naszego odgałęzienia i podążaliśmy ku nie znanemu nam jeszcze
wylotowi. Olbrzymi Inczu-inta patrzył na mnie z podziwem.
— Jesteś jak Winnetou — powiedział. — Wszystko widzisz, wszystko słyszysz,
wszystko znajdujesz! A my, którzy żyjemy tu od wieków niczego nie słyszymy, nie widzimy
i nie znajdujemy! Jestem jak on, a on był jak ty!
Również ten tunel prowadził od komory do komory, ale biegł o wiele bardziej stromo pod
górę. Wreszcie pojawiły się kute w twardej skale stopnie. Zaprowadziły nas one jednak nie do
klapy drzwi, czy jakiegoś muru, lecz do splątanej gęstwiny wyrastających z ziemnych ścian
korzeni 1 kłączy. Tu musieliśmy pomóc sobie nożami. Szliśmy krok za krokiem, torując sobie
drogę wśród plątaniny i odrzucając za siebie ucięte kawałki roślin. W końcu przebiliśmy się
do listowia, poprzez które przywitało nas światło słońca. Zgasiliśmy pochodnie.
Zarośla, z których wychodziliśmy, porastały kamienne zwalisko, utworzone w sposób
sztuczny po to, by zamaskować wylot tunelu. Przedzierając się przez zieloną gęstwinę
staraliśmy się nie uszkadzać gałęzi. Wreszcie stanęliśmy na wolniejszej przestrzeni. Gdzie?
W lewym Uchu Diabła, a więc dokładnie tu, gdzie się spodziewałem. Prawe Ucho widoczne
było po przeciwnej stronie drogi.
— Uff, uff! — sapnął Inczu-inta. — To zakrawa na cud!
— Odkrycie na nowo rzeczy istniejącej od wieków nie jest żadnym cudem — odparłem.
— Jesteśmy na waszej Devil's Pulpit.
— Której tajemnicy nie może zgłębić żaden człowiek!
— Naprawdę?
— Tak. Nawet Winnetou nie zdołał tego dokonać!
— Poczekaj chwilę, a być może ty będziesz tym człowiekiem!
— Ja? — spojrzał na mnie osłupiały. — Wykluczone!
— Nie tylko nie wykluczone, ale nawet całkiem prawdopodobne. Czy dochowasz
tajemnicy nawet przed Tatella-Satą? Przynajmniej przez jakiś czas.
— Dochowam! — zapewnił, wpatrując się we mnie wyczekująco.
— Dobrze. Najpierw jednak rozejrzyjmy się. Chodźmy na Ucho Diabła!
Weszliśmy na wzniesienie. Wszystko wyglądało tu prawie tak samo, jak na pierwszej
Diabelskiej Ambonie, na której Młody Orzeł ustrzelił niedźwiedzia, a ja rozmawiałem na
odległość z Serduszkiem. Tu także były dwie ambony. Drugie dwie o identycznych
rozmiarach i położeniu znajdowały się po przeciwnej stronie drogi. Mało wnikliwy
obserwator orzekłby, że są to dwie, symetrycznie względem drogi położone elipsy o dwóch
parach ogniskowych, w których zbiegają się fale dźwiękowe. Bystrzejsze jednak oko
natychmiast dostrzegło, że prawdziwa elipsa powstała dopiero przez połączenie obu figur
liniami biegnącymi przez drogę. Była to wielka podwójna elipsa o czterech ogniskowych —
dwóch z jednej i dwóch z drugiej strony — umożliwiająca różne eksperymenty akustyczne,
które dla nie wtajemniczonego musiały zakrawać na prawdziwy cud.
To wszystko, jak już powiedziałem, dało się wywnioskować już na podstawie pobieżnej