Spadkobiercy Winneto..

posłańców. Mimo wrogości, jaka panuje między naszymi ludami, mam nadzieję wkrótce je
obydwie zobaczyć. Czy ufacie mi teraz?
Wzruszający był zapał, z jakim Indianin starał się wzbudzić nasze zaufanie. Kto wie, do
czego jeszcze byłby zdolny! Zdawał się być przy tym zupełnie nieświadomym faktu, że
nazywając Kolmę Puszi i Asztę swymi przyjaciółkami zdemaskował się jako kobieta.
Odpowiedziałem:
— Ufamy ci. Ufaliśmy ci od pierwszej chwili. Prowadź nas! Jedziemy za tobą!
— A więc w drogę!
Entersowie sporo się już od nas oddalili. Pojechaliśmy najpierw wolno ich śladem, tak
aby nie zorientowali się, w którą stronę zbaczamy, i dopiero kiedy zniknęli za horyzontem,
zjechaliśmy na prawo. Aby bowiem dotrzeć do Domu Śmierci trzeba było objechać jezioro
dookoła, a więc zboczyć z dotychczasowej drogi, która wiodła wprost ku niemu. Kiowa
jechał przodem mając u swego boku Pappermanna, który chciał go najwyraźniej lepiej poznać
i wypytać o różne rzeczy. Usłyszałem, że najpierw zapytał, skąd nasz nowy znajomy zna
braci Entersów:
— Nie znam ich — brzmiała odpowiedź. — Kiktahan Szonka wysłał posłańca
uprzedzając o ich przybyciu. Posłaniec powiedział, że należy oczekiwać dwóch bladych
twarzy, braci, którzy zobowiązali się wydać Siouxom Old Shatterhanda, jego żonę, starego,
białego myśliwego o niebieskiej połowie twarzy oraz Apacza, Młodego Orła. Cała czwórka
miała ponieść śmierć. Ruszyłem im więc na ratunek. Odjechałem pół dnia drogi od jeziora i
zatrzymałem się w miejscu, obok którego musieli przejeżdżać. Czekałem dwa dni. Wreszcie
was zobaczyłem. Wszystko się zgadzało; Indianin, czterech białych mężczyzn i biała squaw.
Wyjechałem wam naprzeciw i przede wszystkim chciałem was uwolnić od braci. To mi się
udało.
— A więc uważasz, że pan Burton to Old Shatterhand?
— Tak. Czy się mylę?
— Sam go o to zapytaj!
— To zbędne. Gdyby tak nie było, zaprzeczyłby pan natychmiast. Pańska wymijająca
odpowiedź była aż nadto jednoznaczna.
Więcej nie zdołałem usłyszeć, bo obydwaj jeźdźcy pogonili szybciej swe konie.
Serduszko odezwała się:
— A więc koniec z twym incognito...
— Jeszcze nie całkiem — odparłem.
— Myślisz, że ten Kiowa będzie milczał?
— Tak, jeśli go o to poproszę.
— Podoba ci się?
— Oczywiście!
— Mnie również. Ma w sobie coś prawego i rzewnego zarazem. Melancholia wyziera
niemal z każdych, indiańskich oczu, ale u niego widoczna jest w dwójnasób. Tak jakby od
dawna nosił w sobie jakiś ból. Dobrze byłoby mu pomóc! Jak sądzisz?
— Hm! Moje Serduszko chętnie pomogłoby wszystkim ludziom, ale z wewnętrznym
bólem nie tak łatwo sobie poradzić. Przede wszystkim lepiej musimy poznać tego człowieka,
a sama wiesz, że Indianie są zamknięci w sobie.
— Jeśli o to chodzi — znasz mnie nie od dziś! Potrafię wyciągnąć z kogoś to, co mnie
interesuje!
— Zgadza się, niestety!
— Również z Indianina!