Spadkobiercy Winneto..

którzy podnieśli rękę na Okih-czin-czę i wrzucili go do wody. Zwołamy sąd preriowy dla
wyznaczenia im odpowiedniej kary. Prosimy, byście zasiedli w gronie sędziów.
Profesor odnosił się do wodzów z najwyższym szacunkiem.
— Pokażcie ich! — rozkazał Algongka.
Ludzie rozstąpili się, aby wodzowie mogli nas zobaczyć. To byli przywódcy w dawnym
dobrym stylu! Bez śladu jakiegokolwiek zaskoczenia, zupełnie tak, jakby wczoraj się z nami
rozstali, ucałowali rękę Serduszku, uścisnęli moją i zwrócili się znowu do profesorów.
— O żadnych włóczęgach nie ma tu mowy — oświadczył Atabaska. — To państwo
Burtonowie, których darzymy szacunkiem i miłością. Kto ich obraża, mnie obraża! Howgh!
— Słusznie! — zawtórował mu Algongka. — Kto ich obraża, mnie obraża! Howgh!
— Ten Burton wrzucił mnie do wody! — zawołał żałosnym głosem Paper.
Atabaska zdawał się jednak już wiedzieć, z kim ma do czynienia. Zapytał z wyraźną nutą
ironii i lekceważenia:
— Czy mógł pan utonąć?
— Oczywiście!
— A czy pan utonął?
— Nie.
— Pan Burton musiał mieć swoje powody. Niech pan tam pójdzie z powrotem i skoczy
do wody. Jeśli pan utonie, rachunek będzie wyrównany!
Okih-czin-cza przestał więc liczyć się jako problem. Profesor Summer poczuł się jednak
urażony w swej godności zastępcy przewodniczącego. Jako teoretyk niewiele mógł
przeciwstawić tym dwóm pełnym mocy osobowościom, które przeszły trudną szkołę
praktycznego życia. Wodzowie budzili w nim mimowolny szacunek i to go również złościło.
Dlatego spróbował rzucić na szalę swój autorytet i powiedział:
— Chciałbym zwrócić waszą uwagę, panowie, na fakt, że zgodnie z naszymi prawami
biali nie mają wstępu na Górę Winnetou. A to są właśnie biali!
Profesor mówił dość ostrym tonem. Wyglądało na to, że doszło tu już do pewnych
kontrowersji, o których na razie niczego jeszcze nie wiedzieliśmy.
Atabaska wyprostował się na całą swoją wysokość. Kiedy odpowiadał pytaniem na jego
wargach błąkał się ironiczny uśmieszek:
— Czy wolno spytać, od kogo pochodzą te prawa?
— Od nas, od komitetu! Ustanowiliśmy je nie bez przyczyny i nie bez zastanowienia!
— A od kogo pochodzi komitet? Kto go ustanowił? Kto udzielił mu władzy, kto dał mu
prawo stanowienia przepisów i pilnowania, by ich przestrzegano? Czy możecie powołać się
na autorytet Boga lub Stanów Zjednoczonych? Nie! Jesteście komitetem, który powstał z
łaski Old Surehanda i Apanaczki. Niczym więcej! Sami siebie wybraliście. Przybyliśmy
jednak, by ten wybór i te przepisy zweryfikować!
Mówił z ogromną powagą i godnością, niczym król. Z takim dostojeństwem żaden z
profesorów nie miał nic wspólnego. Wódz rozejrzał się dookoła i mówił dalej:
— Oto plac narad, na którym ma się rozstrzygnąć przyszłość czerwonej rasy. Kim są
ludzie, którzy mają o niej decydować? Widzę tu dwadzieścia miejsc siedzących. Pięć z nich
jest nieco wyższych od pozostałych. Dla kogo są przeznaczone?
— Dla nas, dla komitetu.
— A reszta?
— Dla wodzów zaproszonych na naradę.
— Jacy to wodzowie?