Spadkobiercy Winneto..

— Czy był pan nad nim kiedyś? — zapytałem.
— I to ile razy!
Znowu odetchnął głęboko. Czy z tym jeziorem wiązały się dla niego jakieś bolesne
wspomnienia? Zamilkłem nie chcąc przysparzać mu bólu. Patrzył długo przed siebie;
wreszcie sam się odezwał:
— To nad tym jeziorem strzelono mi haniebnie w twarz, co mnie oszpeciło i
rozgoryczyło na resztę życia.
— Kto strzelał?
— Niejaki Tom Muddy. Czy słyszał pan kiedyś o tym łajdaku?
— Nie.
— Właściwie nie nazywał się Muddy, ale nigdy nie dowiedziałem się jego prawdziwego
nazwiska.
— Czy kiedyś pan go jeszcze spotkał?
— Nigdy! Niestety nigdy! Mimo, że całe życie szukałem go jak żebrak zgubionego
dolara. Niechętnie o tym mówię, ale jeśli mnie najdzie, jak zwykle na widok tego jeziora,
opowiem panu wszystko jutro wieczorem. Na razie potwierdzę tylko, że ma pan rację z tymi
Senekami.
— A o co chodzi?
— Że mieszkali w Massachusetts nad jeziorem Kanubi. Zna pan ich właściwą nazwę? Jak
się naprawdę nazywali?
— Tak. Senontowana.
— Zgadza się. Imię Seneków nadali czy narzucili im biali. Jeden z ich wodzów nazywał
się Sa-go-je-wat-ha. Leży na cmentarzu w Buffalo. Postawili mu tam wielki pomnik...
— Choć przed swą śmiercią prosił, by go pochowano wśród czerwonych braci, a nie
wśród bladych twarzy! — wtrąciła się moja żona.
— A więc zna go pani? Słyszała pani o nim?
— Byliśmy na jego grobie — odpowiedziała.
— Niech panią Bóg za to błogosławi! Mniemam, że odwiedzając czyjś grób nie czyni
pani tego z ciekawości, ale z porywu serca. A ja mam do Seneków szczególny sentyment.
— Dlaczego?
— Bo... bo... bo...hm! Opowiem wam o tym dziś wieczorem, nie teraz tam nad jeziorem
będę do tego niejako zmuszony, gdyż ta stara struna zaczyna dźwięczeć i drżeć, i na pewno
nie uspokoi się dopóki nie pozostawimy go za sobą. Na razie jednak pozwólcie mi milczeć!
Całe popołudnie jechaliśmy pod górę, aż osiągnęliśmy punkt, z którego rozciągał się w
kierunku zachodnim widok na położoną nieco niżej równinę. Słońce chyliło się ku
zachodowi. W jego gasnących promieniach błyszczało ze środka równiny coś na kształt
diamentu otoczonego szerokim kręgiem zielonkawych szmaragdów o migotliwych,
płonących konturach.
— To jest jezioro Kanubi — powiedział Pappermann. — Choć wydaje się tak bliskie, jest
jeszcze daleko. Dzielą nas od niego jeszcze trzy godziny jazdy. Dlatego rozbijemy się tutaj, i
to w dodatku, jeśli nie macie nic przeciwko temu, na tym samym miejscu, na którym
spędziłem moją pierwszą noc w tych okolicach.
Zaprowadził nas na osłonięte z trzech stron całkowicie, a z czwartej częściowo, miejsce,
dające doskonałe schronienie przed bardzo zimnym na tej wysokości nocnym wiatrem. W
pobliżu była też woda i pożywienie dla koni. Trudno byłoby sobie wyobrazić lepsze miejsce
na obozowisko. Szybko rozbiliśmy namiot i rozpaliliśmy ogień. W namiocie sypiała
wyłącznie Serduszko. My, mężczyźni, woleliśmy spędzać noce pod gołym niebem. Była