Spadkobiercy Winneto..

ędzie. A decyzja brzmi: Pomnik stanie na szczycie!
Zamachał przy tym rękami, tuż przed koniem Matto Szahko. Ten ścisnął szybko
wierzchowca kolanami i najeżdżając na niego powiedział:
— Jesteście komitetem? A więc obalimy was i wybierzemy inny!
— Tak, inny — podchwycili młodsi wodzowie. Antonius Paper zerwał się z ziemi i
gwałtownie szukał schronienia za plecami innych członków komitetu.
W tym momencie przewodniczącemu, profesorowi Bellowi, zaświtało jednak w głowie,
że przyszłość przedsięwzięcia nie jest tak absolutnie pewna, jak do tej pory zakładał i że
chwila obecna może mieć decydujące znaczenie. Zbliżył się do mnie i zapytał:
— A jakie jest pańskie zdanie, mister Shatterhand? Bardzo proszę przedstawić mi swoją
opinię.
— Och, to, co ja myślę nie ma tutaj większego znaczenia — odpowiedziałem.
— Nieprawda! — odparł. — Jestem przekonany, że ma pan tutaj głos decydujący.
Dlatego pytam: co pan proponuje?
— To nie jest ani miejsce, ani czas po temu! Nie znam zresztą swego miejsca. Będę mógł
mówić dopiero wtedy, gdy otrzymam swój numerek. Może sekretarz będzie tak uprzejmy i
przyniesie mi go do domu.
Odjechałem, a za mną reszta zwiedzających. Po przybyciu do górnego miasta odbyliśmy
krótką naradę. Wszyscy byliśmy zdania, że z jakimkolwiek działaniem powstrzymać się
trzeba do czasu rozmowy z Old Surehandem i Apanaczką. Mając więc trochę czasu,
pożegnaliśmy wodzów i pojechaliśmy do namiotów kobiet Siouxów, aby zaprosić do nas na
wieczór obie Aszty. Zaprosiny zostały przyjęte z radością. Potem wróciliśmy do Twierdzy i
zostawiwszy konie poszliśmy pieszo przez las do wieży strażniczej, aby zaprosić na wieczór
również Młodego Orła. Było u niego kilkoro mężczyzn i kobiet, którzy robili coś pod jego
kierownictwem — jakieś lekkie prace, przeważnie stolarskie. O ich cel nie pytałem.
Z Tatella-Satą dzisiaj już nie mogliśmy się zobaczyć. Czarownik dał mi całkowicie wolną
rękę, ja zaś postanowiłem, że nie będę go niepotrzebnie niepokoił. Wieczór spędziliśmy więc
w miłym towarzystwie naszych trojga gości, obserwując z cichą radością, w jak delikatny
sposób zbliżają się do siebie serca młodych. Nie wykluczałem, że jeszcze dziś zjawią się u
nas Old Surehand i Apanaczka, ale do tego nie doszło. Natomiast nazajutrz przybył do nas ich
posłaniec, przez którego kazali powiedzieć, że mimo całej miłości i szacunku, jaki do mnie
żywią, nie mogą odwiedzić mnie w siedzibie swego przeciwnika Tatella-Saty. Muszę wybrać
między nim a nimi. Trzeciej możliwości nie ma. W każdym razie jeśli chciałbym
pofatygować się do dolnego miasta, gotowi są rozmawiać ze mną o każdej porze. Prosić o
wybaczenie nie mają powodu, gdyż synowie — tak jak oni sami — nie mogli przyjechać do
mnie do Twierdzy.
Nie wziąłem sobie tego wszystkiego specjalnie do serca. Wchodziły tu w grę sprawy,
których nie znałem i znać nie musiałem. Wiedziałem jedno: kto nie chce, ten będzie musiał!
Teraz zaś nie miałem ani czasu, ani ochoty zajmować się osobistymi problemami. Chciałem
zobaczyć Dolinę Jaskini. Aby móc się w niej dobrze ukryć, kiedy przybędą wrogie oddziały.
Inczu-inta, nasz ogromny służący, już od świtu czekał wraz ze strażą, aby nam tam
towarzyszyć. Wszystko było przygotowane: żywność, woda, światła, pochodnie, liny, haki i
wszelkie przedmioty potrzebne do zbadania jaskini. Przywiązywałem do tej wyprawy
ogromną wagę, przy czym trudno by mi nawet było jasno wytłumaczyć, dlaczego. Chodziło
bardziej o przeczucie niż jasną świadomość. Od czasu jednak kiedy zobaczyłem, jak niknie w
ziemi bez śladu Wodospad-Całun i usłyszałem, że od spodu dosięga go niemal jaskinia,
byłem przeświadczony, iż w przyszłych wydarzeniach odegra ona istotną rolę.