Spadkobiercy Winneto..

— Dobrze! A teraz niech pan się weźmie znowu do roboty! Ale proszę o ostrożność i
rzetelność! Nie wolno dopuścić do żadnych rys czy odprysków! Mam nadzieję, że mnie pan
zadowoli!
— Zadowoli, zadowoli! — powtórzył za nią cicho. Co to ma znaczyć, że jej tak słucham?
Te jej oczy! Hariman, powiedz jej to, żeby on przynajmniej nie myślał, że się go boję!
— O co chodzi? — spytała Harimana Serduszko. Ten odpowiedział:
— Mój brat nie może znieść pani wzroku, pani Burton. Od pierwszego momentu.
Powiedział mi o tym od razu i zdążył już od tego czasu dwadzieścia razy powtórzyć.
— Tak właśnie jest! — powiedział tonem skargi Zebulon.
— Te oczy, te nieznośne, nie do wytrzymania niebieskie oczy! Ranią mnie. Męczą i
dręczą. Niech pani nie patrzy już na mnie, bo zrobię wszystko, co pani zechce!
Serduszko usiadła obok niego i dotknąwszy delikatnie jego ramienia odrzekła:
— Jeśli będzie pan robił to, co ja zechcę, będzie pan robił zawsze rzeczy właściwe!
Zebulon wzdrygnął się i wykrztusił:
— Mój Boże! Teraz mnie nawet dotyka!
— Nigdy już tego nie uczynię. Zrobiłam to mimowolnie.
— usprawiedliwiała się. — Teraz, proszę, niech się pan zabierze znowu do pracy!
Zostanę tutaj i będę patrzyła.
Zebulon wziął posłusznie do ręki swoje naczynie i powiedział do Harimana:
— A więc wydłubujmy kit! Ale ostrożnie, bardzo ostrożnie, żeby niczego nie uszkodzić!
Słyszysz?
Podjął na nowo, jak gdyby nic się nie stało, przerwaną pracę. I wykonywał ją tak
ostrożnie i uważnie, że wprawił mnie w najwyższe zdumienie. Na ustach Serduszka pojawił
się szczęśliwy uśmiech. Zawsze jest najbardziej radosna wtedy, gdy uda jej się przemienić zło
w dobro. Wprawdzie w ruchach Zebulona raz po raz pojawiał się poprzedni pośpiech, ale
nieszczęśnik próbował mu się przeciwstawić i zdołał zachować panowanie nad sobą aż do
momentu otwarcia naczynia. Odetchnął wtedy głęboko i zawołał:
— Proszę o wybaczenie, pani Burton! Jeśli to znowu tylko książki, to należą one do pani!
Jeśli jednak złoto lub coś podobnego, nie oddam tego nikomu! Za żadną cenę! Czy mam
sprawdzić?
— Tak — odparła.
Zdjął wieko i zajrzał do środka.
— Identyczna paczka owinięta w skórę! — wyjąkał. Otworzył ją.
— Znowu tylko jakaś pisanina! Hańba i nieszczęście! A u ciebie?
To pytanie skierowane było do brata, który również otworzył swoją paczuszkę. Pokazując
ją rzekł:
— Papiery i nic ponadto!
Zebulon zerwał się na równe nogi i zaczął lamentować:
— Powietrza, powietrza! Ogarnia mnie wściekłość! Za chwilę trafi mnie szlag!
Wyrzucił ręce w górę i zaczął biegać w tą i z powrotem po lesie. Hariman wziął zaś bez
słowa piąte i ostatnie naczynie i zaczął usuwać sznurki. Serduszko chwyciła naczynie z
drugiej strony, by mu pomóc. Widząc to Zebulon podbiegł szybko, wepchnął się miedzy nich
i powiedział błagalnym głosem.
— Nie pani, nie pani, pani Burton! Proszę oszczędzać ręce! Ja to zrobię!
Mówił to w dobrej wierze. Nie wierzyłem własnym uszom! Wkrótce otwarte zostało
ostatnie naczynie. Swą zawartością nie różniło się od pozostałych. Zebulon ukląkł, zgiął się