Spadkobiercy Winneto..

gliniana wersja pomnika. Zostaną wystawione na Górze Winnetou, dokąd zaproszeni zostali
najznakomitsi mężowie i niewiasty wszystkich czerwonych ludów. Wezwano nawet tego
parszywego psa Old Shatterhanda.
Tej szaleńczej pyszałkowatości Apaczów trzeba położyć kres! Muszą się dowiedzieć, że
złoty pomnik należy się wojownikowi Siouxów albo Utahów, ale nigdy ujadającemu
kundlowi z Rio Pecos! Na Diabelskiej Ambonie spotkaliśmy się po to, by ustalić czas i
sposób działania. I to, co tu zostanie postanowione, należy wprowadzić w czyn, choćby
zginąć miał przy tym cały indiański ród!
Tu nastąpiło zakłócenie spowodowane pojawieniem się postaci widocznej nie tylko dla
Indian zgromadzonych u stóp Ambony, ale również dla nas obydwu. Człowiek ten przeszedł
przez strumyk i okazał się być Zebulonem Entersem. Przy butach miał ostrogi, ale szedł
pieszo. W ręku trzymał strzelbę. Pod względem uzbrojenia i wyposażenia wyglądał dokładnie
tak, jak wyglądali westmani przed trzydziestu laty. Siouxowie znali go i nie wzbraniali mu
przejścia. Zaprowadzili go do Ambony. Wszedł na górę i wtedy go znowu zobaczyliśmy. Na
nowo też rozległy się głosy.
— Kim jest ta blada twarz? — zapytał Tusahga Saricz.
— Znanym mi człowiekiem — odparł Kiktahan Szonka. — Wezwałem go na Diabelską
Ambonę. Miał przybyć dopiero jutro, dlaczego przybywa już dzisiaj?
To pytanie skierowane było do Zebulona. Nie miało nawet pozorów uprzejmości.
Czerwonoskóry pogardliwie traktuje białych, których wykorzystuje jako szpiegów. Zebulon
odpowiedział:
— Musiałem się śpieszyć, aby was ostrzec.
— Przed kim?
— Przed najgorszym z waszych wrogów, przed Old Shatterhandem.
— Uff, uff, uff, uff! — rozległo się wkoło i nawet sam Kiktahan Szonka wykrzyknął:
— Uff, uff! Old Shatterhand! Ostrzec przed nim! Dlaczego!
— Przybywa tutaj.
— Uff, uff! Skąd o tym wiesz?
— Sam mi to powiedział.
— Widziałeś go i rozmawiałeś z nim?
— Tak.
— Gdzie?
— Przy spadającej wodzie Niagary.
— Uff! Wiemy, że ma przyjechać. Ale że już przyjechał, tego nie wiedzieliśmy. A więc
będzie tu na Diabelskiej Ambonie?
— Tak.
— Czego chce?
— Podsłuchać was.
— Uff, uff! To brzmi tak, jakby znał nasze zamiary!
— Zna je.
— Od kogo?
— Tego nie powiedział. Odjechał pierwszy, a my dopiero później. W Trinidad
natrafiliśmy na jego ślad! Ale tam już go także nie było — prawdopodobnie pojechał prosto
tutaj.
— Uff, uff, uff, uff! — rozległo się znowu dookoła. Kiktahan Szonka krzyknął zaś
gniewnie: