Spadkobiercy Winneto..

— Niech pan zsiądzie! — krzyknął do mnie Howe. — Bardzo się nam pan spodobał,
panie Burton! Dostanie pan i konie, i muły, i siodła! Może nawet za darmo!
— Za darmo? W jaki sposób? — spytałem ogromnie zdziwiony.
— Chcemy zobaczyć jak pan jeździ! Na koniach i na mułach! Osiodłamy panu teraz
wszystkie sześć zwierząt! Dosiadać je pan będzie na zewnątrz i potem będzie pan, wjeżdżał
galopem tu do środka, ale nie przez furtkę, lecz przez mur.
— A więc trzeba będzie skakać?
— Tak. Czy ośmieli się pan?
— Czemu nie? Sami mnie panowie zapewniliście, że jestem dobrym jeźdźcem! Czy
można w ogóle spaść mając nogi w strzemionach a wodze w dłoni?
— Ma się rozumieć, że nie! — zaśmiał się, a pozostali zawtórowali mu rżącym głosem.
— A więc każdy koń i każdy muł, który przeskoczy przez mur nie złamawszy przy tym karku
i nie zrzuciwszy jeźdźca na ziemię, należy do pana!
— Czy mogę zdjąć kapelusz i marynarkę?
Jego kompani dosłownie pokładali się ze śmiechu, ale on sam opanował się i powiedział:
— Może pan z siebie zdjąć lub nałożyć, co się panu żywnie podoba. Nawet jeśli pan
przebierze się za klowna czy głupiego Jasia nie będziemy mieli nic przeciwko temu. Teraz
powiem jednak od czego zależeć będzie cała transakcja. Musi pan wyłożyć swoje dwieście
pięćdziesiąt dolarów. Jeśli przeskoczy pan sześć razy dostanie je pan z powrotem razem ze
zwierzętami. Jeśli nie, pieniądze należą do nas. Chyba pan rozumie, inny układ byłby dla nas
nie do przyjęcia?
— Oczywiście! Wy ryzykujecie swoimi końmi, więc ja również muszę czymś
ryzykować. Wprawdzie wszystkie wasze konie razem wzięte nie są warte tych pieniędzy, ale
znajcie mój gest!
Znowu zagrzmiał śmiech, a Howe rzekł:
— Słusznie, słusznie! A ponieważ nasze konie i muły są już do pańskiej dyspozycji,
winien pan natychmiast wyłożyć całą sumę.
— Zrobię to natychmiast po spisaniu umowy.
— Umowy? — spytał zdziwiony.
— Oczywiście! Umowy! Nasłuchałem się najrozmaitszych rzeczy o handlarzach końmi i
wiem, jak trzeba się w stosunkach z nimi zabezpieczać i asekurować.
— Ale my nie jesteśmy handlarzami lecz artystami!
— Wszystko jedno! To jest handel końmi, bez względu na to, kim lub czym jesteśmy!
— Well! Zgoda! Papier!
— Ja podyktuję! — powiedziałem.
Zsiadłem, a raczej zsunąłem się niezdarnie z konia. Howe usiadł przy stole i napisał
słowo w słowo podyktowaną mu treść umowy. Uważał, że może bezkarnie podpisać
wszystko; nie ulegało bowiem dla niego najmniejszej wątpliwości, że już przy pierwszych
krokach wylecę z siodła. Dyktowałem podniesionym głosem, gdyż chciałem, by świadkowie,
których dojrzałem w naszych oknach, wszystko dokładnie słyszeli i zrozumieli. Dodałem
zastrzeżenie, że pieniądze zostaną zdeponowane u osoby trzeciej, a mianowicie u pana
Papperrnanna i że on też osiodła wybrane przeze mnie konie i muły. Howe był na tyle pewny
swego, że bez wahania wyraził na to zgodę. Potem podpisaliśmy się pod umową, najpierw oni
wszyscy, a na końcu ja. Podałem papier staremu westmanowi, a on włożył go do kieszeni. Od
tej chwili mogłem już właściwie uważać tych sześć wspaniałych zwierząt za swoją własność.
Wyciągnąłem portfel i wręczyłem Pappermannowi uzgodnioną sumę. Serduszko uśmiechała
się leciutko. Skinęła mi po kryjomu głową. Siedzący przy stole Indianin na tyle już doszedł