Spadkobiercy Winneto..

— Niech Bóg panu wynagrodzi te słowa! Czy ma pan dla nas jakieś polecenia?
— Na razie nie. Być może będę miał jakieś dzisiaj wieczorem. Być może w ogóle nie
dojdzie do walki. Postaramy się nie dopuścić do ataku.
— Cokolwiek się stanie, niech się pan ma na baczności przed Darkym. Szczerze pana
nienawidzi i za wszystko obwinia. Jeśli miałby do wyboru strzelić do pana lub nie, strzeliłby
dwa razy! Musimy już iść. Czekaliśmy bardzo długo, a nikt nie może przecież wiedzieć, że tu
byliśmy.
Wyszli.
— Strasznie mi ich żal! - powiedziała Serduszko.-Zupełnie się zmienili. Tak bardzo życzę
im szczęśliwego życia!
Kiedy zasiedliśmy do spóźnionej kawy, zjawili się jeszcze dwaj inni goście. Była to
squaw Pidy i Ciemny Włos — jej siostra. Powitaliśmy je oczywiście jak najserdeczniej.
Serduszko natychmiast zaparzyła dla nich kawę, aby i one mogły uczestniczyć w naszym
śniadaniu. Poinformowały nas, że wczoraj przybyły kobiety Komanczów i Kiowów i że
natychmiast przyłączyły się do kobiet Siouxów pod przywództwem Aszty, aby zająć
jednomyślne stanowisko w obradach na temat pomnika. Dziś rano obejrzały w budynku
wystawowym panoramę namalowaną przez młodych artystów oraz model posągu. Wyszły
stamtąd ogromnie zawiedzione, gdyż to, co zobaczyły, nie miało nic wspólnego z Winnetou
kochanym i czczonym jak szeroko rozbrzmiewają indiańskie języki. Takiego Winnetou
absolutnie nie chcą i przybyły tu dzisiaj po to, aby mi o tym powiedzieć.
Miały mi jednak do zakomunikowania jeszcze coś innego, co nastręczało im
"najwyraźniej spore trudności. Nie wiedziały, jak mnie ostrzec, nie zdradzając jednocześnie
wojowników własnego plemienia. Aby dodać im odwagi stwierdziłem, że i tak już o
wszystkim wiem i że słyszałem już o niedorzecznym planie starych wodzów przeprowadzenia
przez jaskinię czterotysięcznego wojska. W tej sytuacji Indianki mogły rozmawiać z nami
szczerze. Dowiedziałem się, że Pida, ich mąż i szwagier, pojechał dziś rano do Doliny
Jaskini, gdyż jemu powierzono zadanie dowodzenia wojownikami. Obydwie kobiety stały
więc wobec strasznej alternatywy — jeśli zwycięży Pida, muszę zginąć ja, moje zwycięstwo
natomiast oznaczałoby śmierć Pidy. Nie widząc innego wyjścia postanowiły udać się do mnie
i zwierzyć ze swego ogromnego niepokoju. Obiecałem im, że dotrzymam tajemnicy i
zapewniłem, że ani mnie, ani Pidzie nie przydarzy się nic złego. Wyszły od nas uspokojone.
Serduszko poszła sfotografować Tatella-Satę. Ja również byłem przy tym obecny.
Następnie udała się do inżyniera. Ja natomiast poszedłem z czarownikiem odwiedzić w wieży
Młodego Orła. Ten zdawał się być uprzedzony o wizycie naszego szanownego przyjaciela i
opiekuna, gdyż na nasz widok zawołał z góry:
— Chodźcie tu do mnie! Wszystko jest już gotowe. Mój orzeł czeka na lot!
Weszliśmy długimi, krętymi schodami na płaski dach. Tutaj na czterech nogach, stała
wielka, podobna do ptaka konstrukcja o dwóch kadłubach, dwóch szeroko rozpostartych,
mocnych skrzydłach i dwóch ogonach. Kadłuby łączyła z przodu jedna duża głowa, głowa
orła. Uplecione z lekkiego, ale niezwykle mocnego sitowia kryły w sobie
najprawdopodobniej niewidoczny z zewnątrz silnik. Cała machina zbudowana była z bardzo
lekkich, lecz niezwykle wytrzymałych materiałów. Najbardziej zadziwiały swym kształtem
ogony. Pomiędzy kadłubami wygodnie usiąść mogły dwie osoby. Poza tym widoczne były
różne druty i linki, które służyć miały zapewne do sterowania wielkim, sztucznym ptakiem.
Poza Młodym Orłem zastaliśmy na dachu Pappermanna i młodszą Asztę.
Nie zostałem upoważniony do dokładniejszego opisu działania całej konstrukcji, ale
zapewnić mogę, że po wyjaśnieniu, którego udzielił nam twórca, nabraliśmy wraz z Tatella-
Satą takiego przekonania o jej niezawodności, że natychmiast opanowało nas pragnienie
wzbicia się na niej w powietrze.