Spadkobiercy Winneto..

Saty dokładne wskazówki. Poprosiłem też Wakona, by pomógł mi w przyjęciu gości tak, jak
jego żona pomogła Serduszku w kuchni. Chętnie na to przystał.
Gości chcieliśmy przywitać nie tam, gdzie miało być podane do stołu, lecz w
pomieszczeniu z fajkami pokoju. Ledwie tam stanęliśmy, przybyli pierwsi zaproszeni. Po
nich szybko pojawili się następni. Jako ostatni przybyli Old Surehand i Apanaczka.
Wszedłszy do sali zaczęli szukać mnie oczami. Kiedy spojrzeliśmy sobie w oczy, runęło
nagle wszystko, co nas dzieliło — cały obecny spór rozwiał się jak kamfora. Ruszyli ku mnie
z okrzykami radości, uściskali i zapytali, czy nie mogliby usiąść po obu moich stronach.
Jakaż to była dla mnie radość! Wiedziałem, że zdobyłem sobie na powrót ich serca.
Napełniono fajki. Teraz miałem zwrócić się do gości ze słowem powitania. Mówiłem
krótko, lecz serdecznie. Ceremonii palenia fajki pokoju nie muszę opisywać. Każdy
powiedział kilka słów. Kiedy rytuał dobiegł końca, należało zająć się głównym tematem
dzisiejszego spotkania. W momencie kiedy miałem już wstać i powiedzieć na ten temat kilka
słów, otwarły się drzwi i do sali wszedł Tatella-Sata. Zgromadzeni podnieśli się z szacunkiem
ze swoich miejsc. Zapaliłem fajkę i podałem czarownikowi. Wydmuchał sześciokrotnie dym i
przemówił — tak krótko i zwięźle jak przemawia człowiek nawykły do sprawowania władzy:
— Ja jestem Tatella-Sata, wy zaś głosami ukochanego przeze mnie nade wszystko ludu.
Wy macie rozbrzmiewać, ja będę słuchał. Najszlachetniejszym z członków tego ludu był
Winnetou, wódz Apaczów. Jemu ma być wystawiony pomnik. Cóż to oznacza? Myśl
Winnetou otrzyma zewnętrzną postać. Ma to być postać z żelaza lub kamienia. Ma stać na
zimnym, samotnym szczycie góry. Dla nas jest to jednak postać z krwi i kości, nie martwa, a
żywa. Każdy członek czerwonej rasy ma stać się kroplą jej gorącej, szlachetnej krwi. Tamten
Winnetou wykuwany jest młotem, szlifowany pilnikiem, odlewany w formie. Nasz ma
wyrosnąć z serc, które biją nam w piersiach. Cała czerwona rasa stać się ma jednym
Winnetou wznoszącym się wysoko ponad wszelką przyziemność, ku jasnym wyżynom życia.
Stać się ma dumą i radością dla wszechwielkiego i wszechjedynego Manitou!
A zwracając się do Old Surehanda i Apanaczki mówił dalej:
— Wy i wasi synowie chcecie kamiennego Winnetou. Czy to rzecz właściwa czy błędna,
tego nie chcę sam rozstrzygać. Sami to do społu z nami rozstrzygniecie. Budujecie waszego
Winnetou obok wodospadu, abyśmy go zobaczyli i podziwiali. Dobrze! My prosimy, by
wolno nam było uczynić to samo. Poznajcie naszego Winnetou! Powstanie on nie tylko przed
waszymi oczyma, ale w was samych. Nie tylko go zobaczycie, ale i odczujecie. Wtedy
porównacie obydwóch — naszego i waszego. Wtedy też będziemy wiedzieć, którego mamy
wybrać. Kto się ze mną zgadza?
— Howgh! — odpowiedziałem.
— Howgh! — przytaknęli wszyscy, którzy do tej pory byli mojego zdania.
— Howgh! — zawołali nawet Old Surehand i Apanaczka, częściowo porwani
pojawieniem się i elokwencją czarownika częściowo na skutek zwykłego niezrozumienia, w
przeświadczeniu, że ich projekt i tak okaże się zwycięski. Tatella-Sata mówił dalej:
— Zapraszam was wszystkich do mnie dzisiaj wieczorem, jak tylko rozbłysną gwiazdy.
Niech przyjdą również młodzi artyści, Young Surehand i Young Apanaczka, którzy znają
jedynie swego kamiennego, a nie żywego Winnetou. Niech poznają prawdziwą sztukę, która
nie polega na tym, aby odtwarzać rzeczy ziemskie, lecz na tym, by w rzeczach ziemskich
ukazywać rzeczy niebieskie. Dziś wieczorem usłyszą tego, którego chcą zakuć w kamień na
szczycie góry. Dowiedzą się, czego on od nich oczekuje. A kiedy to się stanie, zapytamy ich,
czy nadal obstają przy martwym wizerunku, czy wybierają raczej życie, ciało i krew. A więc
czekam na wszystkich wieczorem. Powiedziałem!
Skinął nam ręką, obrócił się i wyszedł z pomieszczenia. Zapadła głęboka cisza
świadcząca o tym, jak wielkie wrażenie wywarło jego wystąpienie. Wszedł Inczu-inta i