Spadkobiercy Winneto..

nie mają znaczenia, a śmiechu warte byłoby założenie, że to z mojego powodu całymi latami
przetrząsał Zachód. Swoimi odwiedzinami dowiódł zresztą, że wie doskonale, jak łatwo i
szybko można mnie odnaleźć. A co do nugetów, to czytał przecież, że zginęły bezpowrotnie i
że nikt nie zdoła ich odszukać. To co się wydarzyło na Nugget Tsil i nad Ciemną Wodą
dotyczy więc w gruncie rzeczy dwóch tylko osób: Santera i mnie. Wszystkie inne albo
odegrały rolę daleko mniej istotną, albo zaginęły. Ja nie wchodzę w grę, zostaje tylko Santer.
A teraz uważaj, Serduszko! Chcę powiedzieć na czym przede wszystkim opiera się moje
rozumowanie. Ten rzekomy Enters chce kupić mojego Winnetou. Po co? Żeby go
przetłumaczyć i wydać? Przeciwnie, nie chce dopuścić do ukazania się opowieści w
Ameryce. Tu miałaś rację. To się dało wywnioskować z jego słów, a w szczególności z
przestrachu, jaki go ogarnął po twojej niespodziewanej odmowie. Nie potrafił go ukryć. Nie
chce, by ktokolwiek w Ameryce dowiedział się o przeszłości i występkach jego ojca.
— Zgadza się. Do tego właśnie zmierzałem. Uprzedziłaś mój wywód, ale co do jego
wniosków końcowych nie mam najmniejszych wątpliwości. Myślał, że dam się omamić jego
dolarami, choć musiał przecież wiedzieć z Winnetou, że nie jestem wrażliwy na taką przynętę.
Cała ta wizyta i oferta zakrawały właściwie na obelgę i powinienem był zareagować zupełnie
inaczej.
— Pewnie więc gniewasz się na mnie?
— Czy się gniewam? A za co?
— Za to, że nakłoniłam cię do tego, byś go w końcu nie odprawił z niczym i dał szansę
podczas jeszcze jednego spotkania.
— O nie! Nawet ty nie jesteś w stanie spowodować bym jakieś wyższe dobro rozmienił
na zwykłe pieniądze. Z pewnością też będziesz ostatnią osobą, która by mnie mogła o to
podejrzewać. Na spotkanie nad Niagarą zgodziłem się z tego względu, że istnieją bardzo
istotne powody, dla których lepiej będzie nie spuszczać już z oczu braci Santerów czy też
Entersów. Wiesz przecież, że doświadczony westman nie ma zwyczaju odwracać się plecami
od niebezpiecznych osób.
— Niebezpiecznych? — spytała. — Uważam tego Entersa, który co prawda nazywa się
chyba Santer, za kogoś przyzwoitego.
— Ja również. Ale czy nawet uosobienie dobroci nie miewa kaprysów? Czy w ciągłym
przygnębieniu i, chciałoby się rzec, chorym jestestwie tego człowieka nie tkwi
niebezpieczeństwo jakiejś eksplozji? A czy znamy jego brata? Jak wiesz rodzeństwo może się
bardzo między sobą różnić charakterem i temperamentem. Jestem przekonany, że spotkamy
tego brata nad Niagarą, a wtedy okaże się jak należy z nimi postępować, by obaj nie poszli w
ślady ojca. Doktor mówił wczoraj o mieszkającym w nich demonie. Ten demon nas tutaj
odnalazł. To Santera żądza mordu. Jak widzisz nasza podróż zrobiła się niezwykle
interesująca, zanim jeszcze ruszyliśmy się z miejsca.
— Czy uważasz, że będzie niebezpieczna?
— O, nie! Uważam jedynie, że musimy zobaczyć Górę Winnetou i Tatella-Satę,
“strażnika wielkiej wiedzy medycznej“. Pisze, żebym “ratował“ mojego Winnetou. W takiej
sytuacji niebezpieczeństwo dla mnie nie istnieje. A dla ciebie?
— Dla mnie również! Pojadę z radością!
— A więc życzmy sobie szczęśliwej podróży!