Spadkobiercy Winneto..

dalekiego Zachodu, nie to nawet, że od Indianina. Takie listy przychodziły nierzadko.
Zdumiało mnie, że ten list przysłał ktoś, kto jeszcze nigdy do mnie nie pisał — wódz Indian-
Wężów. Jego imię — Wagare-Tej — tłumaczy się mniej więcej jako Żółty Jeleń. Proponuję
przeczytać o nim w mojej książce zatytułowanej Boże Narodzenie. Wówczas, a więc przed
ponad trzydziestu laty, był jeszcze człowiekiem młodym i dość niedoświadczonym, ale
dobrym i uczciwym, a nam — mnie i Winnetou — wiernym i pewnym przyjacielem. Jego
ojciec Awat-Nija liczył sobie wtedy ponad sześćdziesiąt lat, był człowiekiem honoru, a
swoich ogromnych wpływów używał zawsze ku naszej korzyści. Jego podeszły wiek oraz
fakt, że nigdy więcej już o nim nie słyszałem, skłoniły mnie do uznania go za umarłego. Oto
jednak dowiadywałem się, że żyje, i tak fizycznie, jak duchowo jest w dobrej formie. Gdyby
bowiem było inaczej autor listu nie mógłby napisać, że najwyższy rangą wódz Szoszonów
być może uda się z nim na Górę Winnetou.
Prawdę powiedziawszy nie miałem najmniejszego pojęcia, gdzie się ta góra znajduje.
Wiedziałem tylko, że Apacze wraz z zaprzyjaźnionymi plemionami nosili się z zamiarem
nazwania imieniem swego najukochańszego wodza jakiegoś wyróżniającego się położeniem,
specyfiką i znaczeniem szczytu. O tym, że już do tego doszło dotychczas nie słyszałem,
jeszcze mniej wiadomo mi było na temat wyboru jakiego dokonali. Przypuszczać mogłem
jedynie, że góra ta nie może leżeć poza granicami obszaru, po którym poruszają się Apacze.
A ponieważ obozowiska i pastwiska Indian-Wężów oddalone są stamtąd o wiele dni konnej
jazdy na północ, było rzeczą naprawdę nadzwyczajną, że stuletni starzec ośmielał się podjąć
taką podróż i to nie zmuszony okolicznościami, a z porywu ciągle jeszcze młodego serca.
Z jakiego jednak powodu chciał jechać z synem tak daleko na południe? Tego nie
wiedziałem. Na to pytanie — nawet po dłuższym zastanowieniu nie potrafiłem znaleźć
zadowalającej odpowiedzi. Wszystko, co mogłem zrobić to tylko mieć nadzieję, że pojawi się
jakiś inny list w tej samej sprawie. Odpowiedzieć nie mogłem, gdyż nie znałem aktualnego
miejsca pobytu obu wodzów. Jedno było dla mnie jasne: do podjęcia tak dalekiej podróży
mogło ich skłonić tylko coś bardzo ważnego. Uznałem, że nie może to być sprawa czysto
osobista, lecz o szerszym znaczeniu, a ponieważ mój adres znany jest wielu żyjącym w
tamtych stronach osobom, o których opowiadałem i będę jeszcze w moich książkach
opowiadał, i z którymi pozostaję w listownym kontakcie, miałem prawo żywić nadzieję, że
wkrótce dowiem się czegoś więcej.
Tak też się stało. Niecałe dwa tygodnie później przyszedł drugi list i to od osoby, od
której najmniej spodziewałem się otrzymać nie tylko list, ale i jakikolwiek znak życia. Na
kopercie widniał dokładnie ten sam adres, a jego treść (napisano go po angielsku) była
następująca:
Przybądź na Górę Winnetou na wielką, ostatnią walkę. I oddaj mi wreszcie swój skalp,
który winien mi jesteś już od dwóch pokoleń! To każe ci napisać
To-kei-czun
Wódz Komanczów Rakurro.
W tydzień zaś później otrzymałem identycznie zaadresowany następny list:
Jeśli starczy ci odwagi, przybądź na Górę Winnetou! Moja ostatnia kula tęskni za Tobą
Tangua
najstarszy wódz Kiowów.
Napisane przez Pidę, jego syna, obecnego wodza Kiowów, którego dusza pozdrawia
Twoją.