Spadkobiercy Winneto..

zapowiedzią bracia oddalili się po kolacji. Ujrzeliśmy ich ponownie dopiero następnego
ranka, kiedy rozchodzący się wokół zapach kawy powiedział im, że już jesteśmy na nogach. Z
chwilą gdy rozbłysło słońce, namiot był złożony i mogliśmy ruszyć w dalszą drogę.
Natychmiast zwróciliśmy uwagę, że każdy z braci miał przytroczony do siodła krótki szpadel.
Widząc, że ze zdumieniem przyglądam się tym narzędziom Pappermann spytał braci:
— Zaopatrzyliście się w szpadle! Będziecie szukać skarbów?
— Niewykluczone — odparł Zebulon tonem, który miał wzbudzić nasze zainteresowanie.
— Jakich skarbów?
— Tego jeszcze nie wiemy. W każdym razie jeśli zajdzie potrzeba, będziemy mieli czym
kopać. Kiktahan Szonka obiecał zapłacić nie pieniędzmi, a łupami, towarami, końmi i innymi
rzeczami. Mówił również o metalach — srebrze, miedzi, a nawet złocie. A chodzi tu
oczywiście o bonanzy, które najpierw trzeba będzie odkopać! Dlatego mamy ze sobą szpadle!
Człowiek ten najoczywiściej żył złudzeniami. Nie przyszło mu nawet na myśl, że może
być tylko narzędziem w rękach innych, które po wykorzystaniu zostanie po prostu odrzucone.
Posuwaliśmy się dokładnie tą samą drogą, którą wówczas jechałem z Gatesem, Clayem i
Summerem. Wieczorem zaś rozłożyliśmy się na noc na otwartej prerii w tym samym miejscu,
w którym i wówczas spaliśmy. Nie rozpalaliśmy ognia. Poinformowałem Entersów, że
nazajutrz około południa dotrzemy do Tawuntsits-pajawh. Bardzo uważałem, by nie
wypowiedzieć nazwy Mugworthills, którą znali z mojej książki. Natychmiast zorientowaliby
się, że chodzi o Nugget Tsil, a tego, przynajmniej na razie, chciałem uniknąć. Ku mojemu
zdumieniu Zebulon zapytał:
— Czy zna pan tę górę tylko ze słyszenia, czy też był pan już na niej?
— Byłem na niej wielokrotnie — odpowiedziałem.
— Podobno jest tam kilka grobów. Trzy lub cztery. Czy to prawda?
— Widziałem tylko dwa z nich. Kto tam leży?
— Wodzowie Kiowów.
— Naprawdę?
— Tak. Słyszałem o tym od kogoś, kto również kilka razy tam był.
— Będziemy obozować w pobliżu dwóch grobów, które ja widziałem. To najlepsze
miejsce na obozowisko.
Moja żona jechała zamyślona. Zbliżaliśmy się do miejsca, które było dla niej nie tylko
interesujące, ale niemal święte. Do pięknej siostry Winnetou odnosiła się zawsze z wielką
czcią. Często też wspominała, że bardzo chciałaby zobaczyć przynajmniej jej grób. Nigdy
jednak nie sądziła, że postawi nogę na ziemi amerykańskiej. Teraz zaś była już po drugiej
stronie oceanu i tak blisko spełnienia swego gorącego pragnienia.
Również Młody Orzeł zdawał się być zajęty poważnymi myślami. Czy nie ja byłem ich
obiektem? Raz po raz spoglądał na mnie badawczo, spuszczał jednak natychmiast oczy,
ilekroć zaskoczył go przy tym mój wzrok. Entersowie trzymali się nieco na uboczu. Jechali za
nami i dotrzymywali towarzystwa raczej Pappermannowi, który dzisiaj dokładnie wiedział
już, co może im powiedzieć, a czego nie. Wczoraj przed snem szczegółowo go
poinstruowałem.
Jeszcze zanim nadeszło południe, na horyzoncie zarysowały się góry. W miarę jak się do
nich zbliżaliśmy, stawały się coraz wyższe. Na najwyższym, zalesionym szczycie ciągle stało
jeszcze to ogromne, przewyższające wszystkie inne drzewo. Serduszko natychmiast je
zauważyła:
— Ach, wszystko się zgadza! — krzyknęła. — To na to drzewo Winnetou wysłał swego
zwiadowcę?