Spadkobiercy Winneto..

— Siedzieli na jednym kamieniu!
— I co?
— Blisko siebie!
— I nic więcej?
Spojrzał na mnie zdumiony i obwieścił podniesionym
głosem:
— Obejmowali się!
— I nic poza tym?
Teraz Pappermann już krzyczał:
— Całowali się!
— I to wszystko?
— Czerwonoskóry całował pańskie Serduszko! — wrzasnął
Pappermann.
— Pytam, czy to wszystko?
— A pańskie Serduszko całowało czerwonoskórego! – ryknął.
— Czy to już wszystko? — zapytałem bardzo przyjaznym i opanowanym tonem.
Pappermann odskoczył i zaczął lamentować:
— Tak myślałem! Stało się! Choć zachowuje się inaczej niż sobie wyobrażałem! Nie
przewraca się, nie bije na oślep; po prostu zwariował z nieszczęścia! Zaciął się! Powtarza
tylko: to wszystko, to wszystko!
— Nie ma obawy, mogę powiedzieć coś innego — roześmiałem się. — Czy oni siedzą
jeszcze na tym kamieniu?
— Mam nadzieję!
— Ma pan nadzieję?
— Tak! Właśnie mam nadzieję! Bo chcę pana tam zaprowadzić i pokazać ich panu!
— Tak też zrobimy!
— Naprawdę?
— I to natychmiast!
— A więc chodźmy! Ja poprowadzę!
— Niech pan jeszcze chwilkę poczeka! Chcę pana uprzedzić, że nie mam zamiaru
postąpić z tym Kiową tak, jak pan tego oczekuje. Ostatnio kilkakrotnie rozmawialiśmy o Kiowach.
Pan wie, co u nich przeżyłem ostatnim razem.
— Tak. Każdy o tym wie. A pańska żona raz jeszcze mi o tym po drodze szczegółowo
opowiadała. Że miał być pan zabity, i że ocalał za sprawą córki słynnego wojownika
Jedno Pióro.
— Zgadza się. Ta córka nazywała się Kakho-Oto. Zawdzięczam jej życie.
— Czy może chce pan z jej powodu przebaczyć Kiowie?
— Tak.
— O nie! Tak być nie może! To byłaby słabość, niewybaczalna słabość!
— Mam inne zdanie. Chodźmy już!
— A więc naprawdę nic pan nie zrobi?
— Nic!
— Żonie również?
— Również.
Pappermann dyszał wzburzony: