Spadkobiercy Winneto..

oczekiwaniem. Śmiałość młodej pary niejednego przyprawiała o żywsze bicie serca. Młody
Orzeł zrobił najpierw spokojnie i pewnie trzy popisowe okrążenia wokół Góry Amuletów.
Potem wzbił się ostro w górę ku szczytowi, aby wylądować u stóp skalnej iglicy. Pozostał w
maszynie, aby nie utracić nad nią kontroli. Wysiadła Aszta. To dało się zobaczyć mimo dużej,
dzielącej nas od nich odległości. Aszta zniknęła na jakąś chwilę, po czym pojawiła się znowu
i wsiadła do maszyny. Mechaniczny ptak oderwał się od skał i zataczając kręgi spłynął z
powrotem na dół. Okrążył nasz plac trzykrotnie i wylądował dokładnie w tym samym co
poprzednio punkcie drogi przebiegającej środkiem doliny. Pospieszyliśmy w jego kierunku z
trudem opanowując wzruszenie.
— Czy znalazłeś to, czego szukałeś? — zapytał Tatella-Sata.
— Tak — odparł Młody Orzeł. — Znalazłem kamień, a pod nim te oto dwa talerze.
Wręczył je czarownikowi. Były to dwa małe, bardzo stare, gliniane talerze złożone razem
i sklejone ze sobą krawędziami jakimś niezwykle mocnym spoiwem. Musieliśmy je rozbić,
aby dostać się do przedmiotu, który się w środku znajdował. Był to jakiś połyskliwy, białoczarny,
złożony materiał. Po rozwinięciu okazał się mapą, sporządzoną przy pomocy jakiegoś
niezwykle trwałego barwnika. Tatella-Sata ledwie rzucił na nią okiem, krzyknął tonem dawno
wyczekiwanej radości:
— Nareszcie! Oto klucz! Oto droga z Góry Amuletów na szczyt Góry Grobów
Królewskich! Zwyciężyliśmy! Jest to ogromne i nieporównywalne z niczym zwycięstwo nad
mrokami, z którymi zmagała się dotychczas historia czerwonej rasy! Otoczy nas teraz światło
i ciepło! Już jutro albo pojutrze wyruszy wyprawa na Górę Grobów Królewskich! Niech z
dniem dzisiejszym nastanie radość! Radość, nadzieja i ufność dla wszystkich, których
pragnieniem jest wziąć udział w wielkim pochodzie ku wyżynom człowieczeństwa!
Od tej chwili, mimo trudnego ciągle położenia zasypanych, na Górze Winnetou
zapanował świąteczny nastrój. Nie mogąc już dłużej wstrzymywać naszej ciekawości
pospieszyliśmy do Twierdzy, aby w tamtejszej bibliotece porównać szczęśliwie odnaleziony
"klucz" z innymi mapami i wyciągnąć szczegółowe wnioski, co do możliwości przejścia
wskazaną drogą. Cały ten czas Serduszko zajęta była wraz z inżynierem pracą przy jego
urządzeniach. Pojawiła się dopiero wieczorem i zakomunikowała, że wszystko jest w
porządku.
— Kto lub co jest w porządku? — zapytałem.
— Winnetou — odparła. — Nasz. Nie ten kamienny, który się zapadł pod ziemię.
Wyjdzie cudownie na tafli wodospadu. A po obu stronach charakterystyczne portrety Marah
Durimeh i Tatella-Saty. Ale pokaz zrobimy dopiero wtedy, kiedy nic już nie będzie zagrażać
zasypanym. Nasz Winnetou powinien oznaczać wybawienie i radość, a nie niepokój i troskę.
Zgodzisz się chyba ze mną?
— Zgadzam się zawsze ze wszystkim, co robisz w swych porywach miłości do ludzi.
Zjemy kolację i wrócimy na dół. Muszę raz jeszcze zejść do jaskini i dowiedzieć się, dlaczego
prace ratunkowe ciągle jeszcze nie przynoszą rezultatu.
W jaskini przekonałem się, że pracowano z wielką ofiarnością. Do odgarnięcia były
jednak tak wielkie masy kamieni i ziemi, że musiało to potrwać jeszcze dłuższy czas. Minęło
kilka godzin. Przyprowadzono konie zasypanych. Ludzie przyglądali się im bez większych
emocji. Cała ich uwaga skupiona była na trwającej pod ziemią walce o życie zasypanych.
Ostatecznie nadeszła wreszcie wiadomość, że słychać już stukanie po drugiej stronie
zwaliska. Należało się spodziewać, że odkopywanie potrwa jeszcze przynajmniej godzinę.
Dlatego zwołałem zaprzyjaźnionych wodzów, aby pod przewodnictwem Tatella-Saty podjąć
wspólną decyzję co do dalszych losów naszych obecnych i przyszłych jeńców. Narada odbyła
się na naszej ambonie, celowo po to, aby przysłuchiwać się jej mogli główni podsądni.
Wniosłem, by potraktować winowajców z całą surowością, obrady miały więc bardzo