Spadkobiercy Winneto..

— Tak. Właściciel pokazał nam go natychmiast, kiedy dowiedział się, jak się nazywamy.
Nazwał pan w nim Cornera i Howe’a naszymi przyjaciółmi. Odcinamy się od nich
zdecydowanie. Jako handlarze końmi mieliśmy z nimi wspólne interesy, ale zrezygnowaliśmy
z nich, poznawszy bliżej tych ludzi. Oni nie są uczciwi. Dlaczego jednak nas obciążać ich
nieuczciwością? Czy wolno mi spytać, dokąd udaliście się państwo z Trinidad?
— Na polowanie na niedźwiedzie! — wypaliła Serduszko. Ta krótka i trafna odpowiedź
uwolniła nas od pytań dotyczących Diabelskiej Ambony.
— Poszczęściło się wam? — zapytał Zebulon.
— Owszem — odparłem. — Mamy tu niedźwiedzią szynkę. Łapami zaczniemy się
raczyć dopiero na Tawuntsits-pajawh.
— Na Tawuntsits-pajawh? — zapytał szybko, rzucając bratu zadowolone spojrzenie. —
Czy zna pan to miejsce?
— Tak. Z dawniejszych czasów.
— My też tam jedziemy!
— Wy także? Po co?
— Na prośbę wodzów Siouxów i Utahów.
— Ach, tak! Spotkaliście się z nimi?
— Tak.
— Na Diabelskiej Ambonie?
— Tak. Jaka szkoda, żeście państwo wyjechali. Chętnie zabralibyśmy was ze sobą!
— Nie ma czego żałować. I tak nie mógłbym się im pokazać.
— Ale mógłby pan obserwować wszystko z oddali, a może i coś podsłuchać.
— Ale po co? I tak mam nadzieję wszystkiego dowiedzieć się od pana.
— Czy mam w takim razie opowiadać?
— Tak. Bardzo o to proszę!
Rozpoczął opowieść. Wymienił imiona obu głównych wodzów. Liczba obecnych na
naradzie Indian urosła do czterystu, a jego i brata kilkugodzinny pobyt na Diabelskiej
Ambonie do pełnych trzech dni. Mówił o nadzwyczaj istotnych rokowaniach, których byli
świadkami i w których — jak wynikało z relacji — odegrali decydującą rolę. Mówił o
honorach, jakimi zostali obsypani, jak również o szczególnie serdecznym pożegnaniu, kiedy
to Kiktahan Szonka i Tusahga Saricz mieli trzykrotnie zawracać z drogi, by raz jeszcze
uścisnąć braciom dłoń.
— Czy to oznacza, że czerwonoskórzy wyruszyli przed wami?
— Tak — odparł.
— A dokąd?
— To najściślejsza tajemnica, której za żadną cenę nie wolno nam zdradzić. Wam jednak
ją wyjawimy, abyście uwierzyli, że mamy w stosunku do was jak najlepsze intencje. Udali się
do miejsca, które nazywają Wikonte-mini. Czy wie pan, o jakie miejsce chodzi?
— Tak. To chyba jakaś woda.
— Owszem. Opisano nam dokładnie całą drogę.
— A więc i wy tam jedziecie?
— Tak. Tam mamy dowiedzieć się całego planu przeciwko Apaczom i ich
sprzymierzeńcom. Zdaje pan sobie doskonale sprawę, jakie to dla pana ważne. Czy chce pan
być powiadomiony o wszystkim, co tam usłyszymy?
— Oczywiście!
— Jesteśmy gotowi to dla pana zrobić; oczekujemy jednak wdzięczności.