Spadkobiercy Winneto..

powiedzieć. Była to twarz o łagodniejszych rysach i jaśniejszym niż zwykle u Indian
zabarwieniu. Łagodne, poważne, otwarte spojrzenie przywodziło mi na myśl Nszo-czi, siostrę
Winnetou — ach, teraz już wiedziałem, skąd znam tego Indianina! W tym samym momencie i
on mnie rozpoznał. Przypadek sprawił, że jechałem ostatni, dlatego też zobaczył mnie na
końcu. Zdawało się, że zaskoczenie i radość przysporzyły mu kilka centymetrów wzrostu.
Oblał się rumieńcem niczym młoda dziewczyna, której zabiło szybciej serce. Chciał to ukryć,
ale nie zdołał.
Z mojej twarzy z pewnością nic nie mógł odczytać. W odróżnieniu od niego potrafiłem
się opanować. Byłem mężczyzną, on zaś... Wiedziałem już, dlaczego wbrew wszelkim
męskim zasadom ostrożności wyszedł z ukrycia i wyjechał nam na spotkanie. Indianin był
zakłopotany, wręcz zaniemówił. Dlatego głos zabrał jadący z przodu Pappermann. Zatrzymał
swego konia i powiedział:
— Witamy naszego czerwonego brata! Czy dobrze jedziemy do Wikonte-mini?
Zapytany odparł:
— Należę do plemienia Kiowów. Wikonte-mini to nazwa w języku Siouxów, która
jednak jest mi znana. Tak, to właściwa droga. Czy tam udają się moi bracia?
— Tak. 1
— W takim razie ostrzegam ich.
— Dlaczego?
— Wikonte-mini znaczy Woda Śmierci. Jeśli tam pojedziecie, jezioro łatwo może się nią
dla was stać.
Pappermann odezwał się swym indiańsko-angielsko-hiszpańskim żargonem; odpowiedź
jednak otrzymał w niezłym angielskim. Głos Indianina brzmiał jak głos kobiety, która stara
się naśladować niskie, męskie tony.
— Z jakiego to powodu grozisz nam śmiercią? — zapytał stary westman.
— Nie grożę, a ostrzegam — odparł jego rozmówca.
— Wszystko jedno! Jaki więc to powód?
— O takich powodach mówi się tylko najlepszym przyjaciołom.
— Jesteśmy twoimi przyjaciółmi!
— Tak ty twierdzisz, ja cię jednak nie znam.
— A więc poznaj! Nazywam się Maksz Pappermann i już od czterdziestu lat włóczę się
po Zachodzie. Ci dwaj dżentelmeni to Hariman i Zebulon Entersowie. Trzeci dżentelmen to
pan Burton, a ta dama obok to pani Burton, jego żona. Ten oto nasz czerwony brat jest synem
Apaczów i nazywa się Młody Orzeł.
Kiowa mierzył każdego przenikliwym badawczym wzrokiem. Tylko na mój widok
spuścił wzrok ku ziemi. Na moją żonę spojrzał tak ostro, jakby chciał ją przewiercić oczami.
Podjechał bliżej Młodego Orła i powiedział:
— Opowiadają u nas o Młodym Orle Apaczów, który pochodzi ze szczepu Winnetou i
jest nawet z nim spokrewniony. Czy to nie ty?
— Tak, to ja — odparł nasz towarzysz.
— Otrzymałeś to imię jako chłopiec po tym, jak schwytałeś orła-woj o wnika i kazałeś
mu się znieść z jego niebotycznego gniazda na ziemię. Czy to prawda?
— Tak, to prawda.
— Podaj mi więc swoją dłoń! Widzę na twej piersi gwiazdę Winnetou. Ja również jestem
Winnetou, choć na razie mam powody, by nie wszystkim o tym mówić. Popatrz! Wierzysz
mi?
Odchylił klapę swej kurtki i oczom naszym ukazała się dwunastoramienna gwiazda.