Spadkobiercy Winneto..

Aszta
Po odejściu koniokrada włożyłem ozdoby wodzowskie i rewolwery z powrotem do
walizki. Wreszcie mogliśmy spokojnie zjeść. Młody Orzeł nabrał już rumieńców.
Najwyraźniej bolał nad tym, że staliśmy się świadkami jego słabości. Zależało mu na naszym
zdaniu. Dlatego opowiedział nam, że przed prawie czterema dniami, nad Carriso Greek,
skradziono mu konia wraz z torbami podróżnymi. Żywił się więc w drodze tylko jadalnymi
korzeniami i jagodami, a w dodatku musiał sam dźwigać ciężki pakunek. Nie było więc nic
dziwnego w tym, że dotarł do Trinidad w stanie krańcowego wyczerpania. Dowiedział się, że
skórzany strój czeka na niego. Teraz zaś jadł razem z nami, powoli, z manierami człowieka
obracającego się wśród ludzi wykształconych. Serduszko jest zawsze zachwycona, kiedy
naszym gościom smakuje poczęstunek. Na jej twarzy malowało się wielkie zadowolenie.
Ja miałem w stosunku do Indianina swoje własne domysły, ale nie zabierałem głosu.
Pappermann najwyraźniej chętnie by się czegoś od niego dowiedział, ale Indianin robił na
nim mimo swej młodości takie wrażenie, że nie miał odwagi naprzykrzać mu się pytaniami.
Pozostała jeszcze moja żona! Ona nie toleruje żadnych niejasności i chce zawsze dokładnie
wiedzieć, na czym stoi. Indiańska cierpliwość i powściągliwość jest absolutnie nie w jej
guście. Cały czas z uwagą obserwowała Młodego Orła i widziałem, że się jej bardzo podoba.
Biada zaś temu, kto się jej spodoba! Zaczyna dobijać się do jego serca i nieszczęśnik, czy
chce czy nie chce, musi odsłonić swoje tajemnice. I nie wynika to u mojej żony z żadnej
ciekawości czy natarczywości — po prostu widząc kogoś w kłopotach chce mu pomóc i ma
zupełnie swoisty sposób dowiadywania się, jak mogłaby to uczynić najskuteczniej. Tak było i
teraz. Zanim jeszcze zdołaliśmy dobrać się do kości starej kury, którą nam podano, Młody
Orzeł zdążył już wyjawić mojej żonie, i to z własnej inicjatywy, że ukradziono mu broń, że
nie ma już ani centa i że zamierza udać się na południe — nie powiedział nam tylko, dokąd.
Żona spojrzała na mnie wymownie. Miałem zaprosić go, by pojechał z nami. To był zresztą
powód, dla którego chciała dostać trzy a nie dwa konie. Przedstawiłem mu naszą propozycję.
Jego twarz pojaśniała. Zerwał się nawet na równe nogi, ale natychmiast siadł z powrotem —
Indianin bowiem nie powinien otwarcie okazywać ani radości, ani bólu. Z wyrazu jego
twarzy wywnioskowałem, że choć nigdy mnie nie widział, domyślał się, kim jestem.
— Jestem Apaczem — powiedział. — Chcę jechać najpierw na Nugget Tsil.
Mówiąc to nie patrzył na mnie, lecz w ziemię, ale niemal fizycznie czułem, z jakim
napięciem oczekiwał mojej reakcji.
— My również — odpowiedziałem z całkowitą swobodą, jakby w głowie mi nawet nie
postało go obserwować. A zwracając się do Pappermanna spytałem:
— Czy zna pan przypadkiem miejsce zwane Devil’s Pulpit, które podobno znajduje się
gdzieś w pobliżu?
— Tak — odrzekł. — Młody Orzeł znał je również, bo wtedy, przed czterema laty,
powiedział mi, że stamtąd pochodzi. Czy chce pan się tam udać?
— Tak.
— Czy mam być przewodnikiem?
— Jeśli panu to odpowiada...