Spadkobiercy Winneto..

z inżynierem. Wróciła do domu wieczorem i zakomunikowała mi, że ludzie zbierają się już
przy wodospadzie. Zjadłszy kolację udałem się tam i ja w towarzystwie Tatella-Saty i
Młodego Orła. Pappermann, Inczu-inta i inni byli już na miejscu.
Tatella-Sata omówił już ze mną wszystko i wydał odpowiednie polecenia. Robotnicy
mieli być zgromadzeni w pobliżu posągu. Zwykłych widzów kierowano na wielki,
mieszczący tysiące ludzi plac przed pomnikiem, który ciągnął się aż do "diabelskich ambon".
Na te ostatnie wstęp mieli tylko młodsi i starsi wodzowie. Pomiędzy robotnikami a widzami
stanął potrójny kordon uzbrojonych w rewolwery Winnetou, którzy mieli zapanować nad
robotnikami, gdyby przyszło im do głowy postąpić według planu Darky'ego i czterech
sprzymierzonych wodzów.
Wspomnieć należy, że w dniu dzisiejszym przybyły pierwsze transporty konne, które
miały zaopatrywać oczekiwane tłumy gości w prowiant i inne niezbędne artykuły. Wraz z
tymi transportami przyjechał również spory zastęp samych pielgrzymów, którzy z
entuzjazmem przyjęli wiadomość, że już najbliższego wieczoru obejrzą widowisko świetlne z
ich ukochanym, kamiennym Winnetou w roli głównej. Zgromadzili się już na placu, tak że
widownię można było właściwie uznać za zapełnioną. Wodzowie mieli zająć miejsca na
ambonach lub w ich pobliżu. Ambony oznaczono w następujący sposób: po lewej stronie
drogi znajdowała się ambona pierwsza i druga, po prawej ambona trzecia i czwarta. Z
ambony pierwszej słychać było to, co się mówi na trzeciej, z ambony drugiej to, co się mówi
na czwartej. Oczywiście? dźwięk biegł też w kierunku odwrotnym, tak że z ambony trzeciej
można było podsłuchiwać pierwszą, a z czwartej drugą. Chcąc słyszeć czterech
sprzymierzonych, wrogich nam wodzów a samemu usadawiając się na ambonie pierwszej,
musiałem skierować ich na trzecią. Wprawdzie i oni mogli z niej nas słyszeć, ale by uporać
się z tym problemem wystarczyło ściszyć głos do szeptu, a głośno mówić to tylko, co
przeznaczone było dla nieprzyjaciół. Co do drugiej pary ambon, to zajęta miała być tylko
czwarta. Drugą pozostawiliśmy pustą.
Kiedy dostaliśmy się na plac, oświetlony był on tylk0 prowizorycznie i to nie za pomocą
nafty, lecz wyłącznie prądu elektrycznego. Zważywszy na ogromne ilości wytwarzanej na
wodospadach energii elektrycznej było tak zarówno wygodniej, jak i taniej. Ludzie rozstąpili
się, by dopuścić nas do pierwszej ambony. To od jej podnóża tajemne przejście wiodło w głąb
jaskini. Przy ambonie powitali nas zaprzyjaźnieni wodzowie. Obecni byli wszyscy, nawet
stuletni Awath-Niah. Kazałem im przedtem powiedzieć, by nie wchodzili na ambonę, lecz
usadowili się u jej podnóża. Uczynili tak nie znając powodów. Pospieszyłem teraz, by im je
wyjaśnić. Ze zdumieniem przyjęli wiadomość, że chodzi o rozwiązanie starej, znanej
wszystkim zagadki. Poprosiłem, aby weszli teraz na górę i zachowywali się bardzo cicho
rozmawiając tylko z ręką przyłożoną do ust. Oznajmiłem, że udaję się na rozmowę do
naszych nieprzyjaciół, i że pozostając tutaj będą mogli usłyszeć każde słowo.
Stary Kiktahan Szonka siedział już na trzeciej ambonie ze swoimi kamratami.
Wzniesienie otoczone było na mój rozkaz kordonem uzbrojonych Winnetou. Kazałem im
uważać zebrane na ambonie osoby za więźniów i nie dopuścić do oddalenia się żadnej z nich
bez mojego wyraźnego pozwolenia. Potem wszedłem na górę.
— Old Shatterhand! — zawołał na mój widok stary Tangua, który pierwszy mnie
rozpoznał.
— Tak, to ja — odpowiedziałem głośno. — Przyszedłem wam o czymś powiedzieć,
abyście nie czekali na próżno. Czy wiecie już, że wasz przyjaciel Darky uciekł?
— Wiemy — odparł To-kei-czun. — Ale Darky to dla nas żaden przyjaciel.
— A jednak! — zaprzeczyłem. — Zdarzyło się, że wczoraj przechodziłem pod otwartym
oknem kantyny, za którym omawialiście plan na dzisiaj.
— Uff, uff! — krzyknął przerażony. Mówiłem dalej: