Spadkobiercy Winneto..

ondel wbity niejako w potężny masyw górski. Miał on tak dokładny geometryczny kształt, że
zdawał się być dziełem nie natury, a człowieka. Jak się zresztą później przekonałem, choć
zrąb owego kształtu stworzyła natura, reszty dokonała ręka ludzka. Dziać się to musiało w
bardzo zamierzchłych czasach, bo skalne ściany rondla pierwotnie pionowe i gładkie,
porysowane zostały na skutek zmiennych warunków atmosferycznych szczelinami,
wgłębieniami i odpryskami tworząc półki i nisze, porośnięte teraz drzewami, krzewami,
przeróżnymi chwastami, mchem i trawą. Również dno rondla pokrywała warstwa zieleni.
Wpatrując się w nią poczyniłem jednak dwa istotne spostrzeżenia. Po pierwsze musiała to być
chyba pierwotnie przestrzeń wolna od jakiejkolwiek roślinności, gdyż jej podłoże robiło
wrażenie zupełnie jałowego, podczas gdy jak okiem sięgnąć ziemia była w tych dolinach
żyzna. Żadne ze stojących we wnętrzu rondla drzew, choćby najstarsze i najgrubsze, nie rosło
w górę; wszystkie wysokopienne gatunki były uschnięte. Drzewa żywiły się więc tylko z
cienkiej, nawianej z zewnątrz warstwy ziemi i albo nie mogły głębiej sięgnąć korzeniami,
albo nie znajdowały tam pokarmu. I rzeczywiście — kiedy później zszedłem na dół
przekonałem się, że całe dno rondla wyłożone jest ściśle przylegającymi do siebie grubymi,
kamiennymi płytami, przez które nie może przebić się żadna roślina, i że wszystko, co tu
rośnie, żywi się za pośrednictwem rozrastających się na boki korzeni, z wytworzonej przez
wieki na płytach warstwy próchnicy. Głębokich, pionowych, wrastających w podłoże korzeni
nie było tam w ogóle, a w związku z tym brakowało również wysokopiennych gatunków
drzew.
Czemu jednak miała służyć ta gigantyczna posadzka? To było pierwsze pytanie
narzucające się baczniejszemu obserwatorowi.
Drugie spostrzeżenie polegało na tym, że na około jednej trzeciej powierzchni elipsy
roślinność zdawała się być nietknięta, podczas gdy reszta nosiła ślady ludzkiej obecności.
Linia graniczna między większym, uczęszczanym obszarem, a strefą nieuczęszczaną
przebiegała bardzo wyraźnie. Wyglądało na to, że istnieje wyraźny zakaz przebywania w
gęstej zarośniętej części elipsoidalnego dna rondla.
Jaki cel miało to rozgraniczenie? Takie było drugie pytanie, jakie musiał sobie zadać
myślący obserwator.
Sprawą jednak, która wzbudzała moje największe zainteresowanie był fakt, że nad
całkowicie wyrównanym elipsoidalnym dnem kotła górowały dwa znaczne i najwyraźniej
sztuczne wzniesienia, sprawiające takie wrażenie, jakby w swym zamyśle były wyspami
wychylającymi się znad powierzchni wody, która niegdyś ów kocioł wypełniała. Potem na
przestrzeni stuleci woda musiała po prostu przeciec przez niezliczone szczeliny, które
potworzyły się z czasem w dnie i na krawędziach zbiornika.
Ze wszystkich tych obserwacji wynikało to tylko, że w zamierzchłych czasach
zamieszkiwali te okolice ludzie, którzy tak w dziedzinie budownictwa, jak i w innych
dziedzinach stali znacznie wyżej od dzisiejszych Indian, czy, mówiąc ściślej, od swych
własnych potomków. Oba wzniesienia, czy też — by pozostać przy obrazie zbiornika
wodnego — wyspy, wyróżniały się tą niezwykłą właściwością, że leżały dokładnie w
ogniskach elipsy! To nie mógł być przypadek, lecz rezultat dokładnych obliczeń. I znowu
pojawia się pytanie: jaki był ich cel? Na pewno nie chodziło o sprawę błahą. Przyszły mi na
myśl skomplikowane obliczenia astronomiczne leżące u podstaw budowy piramid egipskich,
jak również nie wyjaśnione ciągle tajemnice Teokalli i innych starożytnych świątyń. Nie
będąc jednak fachowcem w tej dziedzinie, nie mogłem sobie pozwolić na jakiekolwiek
spekulacje. A jednak zaświtała mi w głowie myśl na tyle śmiała, że — przyznam uczciwie —
znacznie przekraczała granice tego, na co może sobie pozwolić zwykły westman skupiony na
podstawowej sprawie własnego bezpieczeństwa. Myśl ta wracała raz po raz z coraz większą
siłą, aż w końcu całkowicie mnie opanowała. Przypomniałem sobie o starożytnych
dociekaniach — często szły z nimi w parze również wysiłki budowniczych — których