Spadkobiercy Winneto..

powodu zapłaty obiecanej Entersom. Jednym słowem był to wielki szwindel, w którego
szczegóły nikt nie chciał się wdawać! Moim zdaniem Indianie chcieli się ulotnić nie
zapłaciwszy ani Paperowi, ani Entersom.
Kiedy ceremonia dobiegła końca, czarownicy wygasili ogień narady. Zmietli popiół z
płyty i odstąpili kilka kroków do tyłu. Czarownik Komanczów powiedział uroczystym
głosem:
— Ilekroć święty ogień gaśnie nad amuletami powtarzajmy słowa srebrnego lwa:
"Czuwajcie nad swoimi amuletami! Blada twarz przybędzie poprzez wielką wodę i rozległą
prerię, aby was ich pozbawić!".
A czarownik Kiowów dodał:
— Ilekroć święty ogień gaśnie nad amuletami, powtarzajmy również słowa wielkiego
orła-wojownika: "Pojawi się bohater, którego nazwą Młody Orzeł. On przeleci trzykrotnie
wokół Góry Amuletów i osiądzie wśród was, aby zwrócić wam wszystko, co zrabowała blada
twarz. Wówczas dusza czerwonej rasy obudzi się z tysiącletniego snu i to, co było
podzielone, stanie się jednym narodem, jednym wielkim ludem!".
Od tej chwili nikt już więcej nie mówił. Indianie siedzieli jednak aż dopaliły się ogniska i
zgasła ostatnia iskra. To oznaczało koniec uroczystości. Jej uczestnicy opuścili pomieszczenie
dokładnie w taki sposób, jak przyszli: jeden za drugim, powoli, cicho, pojedynczo.
Patrzyliśmy za nimi, aż doszedłszy do jeziora rozdzielili się na dwie strony. Serduszko
westchnęła głęboko.
— Co za noc! — powiedziała. — Nigdy tego nie zapomnę! Co teraz zrobimy?
— Zejdziemy na dół i zabierzemy amulety — odparłem.
— Czy wolno nam to zrobić?
— W zasadzie nie. Grozi za to śmierć. Żaden Indianin nie podniósłby na nie ręki. Nam
nie pozostaje jednak nic innego.
Młody Orzeł słuchał w milczeniu. Zapaliliśmy świeczki i wyciągnąwszy drabinę, z
największą ostrożnością zeszliśmy z powrotem na dół. Kiedy zbliżyliśmy się do ołtarza
młody Apacz zapytał mnie w swym ojczystym języku:
— Naprawdę chcesz je stąd zabrać?
— Bezwzględnie — odparłem. — Staną się mocą w moim ręku, mocą wielką i pełną
błogosławieństwa.
— Wiem. Jednak jako Indianin świadom jestem wagi i nienaruszalności amuletów
złożonych w takim miejscu. Wiesz, co mi każe zrobić moje indiańskie sumienie?
— Tak. Nie pozwolić mi ich dotknąć. Użyć nawet siły. Ale czyż ja nie uznaję świętości
tych amuletów? Czy chcę je sprofanować?
— Nie, nie masz takiego zamiaru. I jesteś Old Shatterhandem, a ja tylko młodzieńcem.
Walka z tobą oznaczałaby dla mnie pewną śmierć. Mimo to chciałbym, byś mi pozwolił
postawić jeden warunek.
— Proszę!
— Jeśli chcesz być bladą twarzą srebrnego lwa, która przybywa, by zabrać nam nasze
amulety, pozwól mi zostać młodzieńcem orła-wojownika, który sfruwa z Góry Winnetou, by
zwrócić amulety swym braciom.
— Czy potrafisz to zrobić?
— Jeśli się zgodzisz...
— Potrafisz polecieć?
— Tak.
— Trzykrotnie wokół Góry?