Spadkobiercy Winneto..

tylko ja! Uderzę każdego, kto podejdzie za blisko! Ktokolwiek by to był! Zabrał się znowu do
pracy, a ja wróciłem na swoje miejsce.
— Widzisz, że miałam rację — zaczęła na nowo Serduszko. — Chciał cię uderzyć!
— Ale tego nie zrobi. Proszę, nie komplikuj całej sytuacji przez swój lęk o mnie. Nie ma
absolutnie żadnych powodów do niepokoju!
Na te słowa Serduszko uspokoiła się, choć zachowanie Zebulona bynajmniej nie dawało
ku temu powodu. Do tej pory od czasu do czasu obcierał pot z twarzy, teraz zupełnie już o
tym zapomniał. Pot spływał mu z podbródka wielkimi, ciężkimi kroplami. Jego twarz
wydawała się spuchnięta, a oczy wychodziły z orbit. Wzdychał i stękał; początkowo z rzadka,
potem przy każdym prawie uniesieniu szpadla. Był wyczerpany. Raz po raz zatrzymywał się,
by nabrać głębiej powietrza.
Zaczęły mu drżeć ręce, a ruchy stawały się coraz bardziej nieskoordynowane. Wyglądał
teraz naprawdę ohydnie — jak demon, zły duch, którego widoku powinni unikać śmiertelni.
Wreszcie zabrzmiał okrzyk radości. I następny, i jeszcze jeden!
— Ojcze, ojcze — ty tu jesteś! Pomagasz mi! Wiem, czuję! Dziękuję ci!
Po tych wykrzyczanych w jakiejś dzikiej ekstazie słowach zwrócił ku nam swą
zniekształconą twarz i zagroził:
— Niech nikt nie waży się tu podejść! Tego, kto dotknie tych skarbów, zabiję,
natychmiast zabiję! Zapamiętajcie sobie!
Dół był już szeroki i głęboki. Zebulon skoczył do środka i ukrył się w nim aż do pasa.
Potem schyliwszy się wydobył coś z dna i położył na krawędzi. Było to gliniane naczynie.
Potem wydobył jeszcze jedno i znowu następne; wreszcie czwarte z kolei i piąte. Później
spróbował jeszcze kopać głębiej, ale po chwili zrezygnował i wyszedł z dołu. Odetchnąwszy
ciężko powiedział:
— Gotowe! To wszystko! Nic tam więcej nie ma! Siedzący tyłem do niego Hariman
odwrócił się teraz,
a ujrzawszy naczynia wstał i podszedł do brata.
— Przychodzisz teraz! — zaśmiał się szyderczo Zebulon. -Nie łudź się jednak, że
cokolwiek dostaniesz! To wszystko należy do mnie! Do mnie i tylko do mnie!
— Nic nie należy do ciebie!
— A niby do kogo?
— Do pana Burtona i tylko do niego! Winnetou zakopał tu to dla niego!
— Udowodnij mi to — śmiał się Zebulon. — Ten pan Burton wykopał przed trzydziestu
laty wszystko, co do niego należało, a mianowicie testament. Całą resztę zostawił, bo nie była
jego! A dzisiaj ja to znalazłem. Rzecz znaleziona na prerii należy zgodnie z prawem Zachodu
do znalazcy, czyli do mnie!
— Bzdura, zupełna bzdura! — sprzeciwił się Hariman. — Nic o tym skarbie nie
wiedziałeś. To pan Burton wszystko ci powiedział. Chciał sam kopać. Prosił o szpadle. Ale ty
ofiarowałeś mu również swoje ręce i siły. Wyręczyłeś go w kopaniu. Kopałeś za niego. Tak
było, tak jest i nic tego nie zmieni.
— Tak? Tak? — zasyczał Zebulon. -1 to mówi mój własny brat. Kto ci powiedział, że
kopałem za niego, a nie za siebie? Chyba nie ja? A może on? Nie! Patrzył spokojnie jak
pracuję i nawet nie bąknął, że coś należy do niego. A kiedy chciał zajrzeć do środka, a ja mu
zagroziłem, posłuchał się mnie. Poszedł sobie nie wspominając ani słowem o jakichkolwiek
swoich pretensjach do tego, co było w ziemi. Zrozumiałeś? Te pięć naczyń to moja własność.
I chciałbym widzieć tego, komu starczy odwagi, by mi się sprzeciwić! Pomóż mi teraz! Chcę
to pootwierać!