Spadkobiercy Winneto..

— W takim razie w ogóle rezygnuję już z prób!
— A więc przyjdź i przeproś mnie! Jeśli o mnie chodzi, to jestem już przekonana do
twego odkrycia.
— Wracamy więc do obozu. Nie będę do was przychodził. Spotkamy się nad wodą, u
wejścia do kotła.
Kiedy tam przyszedłem, jeszcze ich nie było i potrwało jakąś chwilę, zanim się pojawili.
— Musiałeś niestety poczekać — usprawiedliwiała się moja żona. — Chodziło o to, żeby
ci było możliwie wygodnie.
— Gdzie?
— W punkcie nasłuchowym, w domku, w którym prawdopodobnie przebywać będziesz
całymi godzinami albo i dłużej. Musiałam posprzątać. Naznosiłam też suchych liści. Jest tam
teraz na tyle przytulnie, na ile pozwalają na to warunki. Idziemy?
— Tak, ale tylko my dwoje. Młody Orzeł powinien tu zostać i zaczekać na Pappermanna,
który przyjdzie po niedźwiedzia. Zwierzę jest zbyt ciężkie dla jednego.
Apacz nie miał nic przeciwko temu. Ułożył się na mchu, a my ruszyliśmy pod górę w
kierunku obozu.
Na miejscu dowiedzieliśmy się, że Pappermann cały czas nas obserwował. Słyszał
również strzał i domyślił się, że coś upolowaliśmy. Co to jednak było za zwierzę, nie wiedział
i teraz z tym większą radością i pośpiechem wyruszył na dół z dwoma mułami.
Z obawy przed mającymi nadjechać Siouxami i Utahami, doglądnąwszy koni wspięliśmy
się na nasz najwyższy posterunek. Elipsa była stamtąd tak doskonale widoczna, że bez
specjalnych trudności wytłumaczyłem żonie, w jaki sposób w jednym jej ognisku tak
wyraźnie słychać było to, co się mówi w drugim. Po przywiezieniu niedźwiedzia posterunek
na szczycie objął Młody Orzeł, a my powróciliśmy do obozowiska, gdzie Pappermann
zapoznał Serduszko szczegółowo z takim sposobem wiązania i zakopywania niedźwiedzich
łap, który gwarantuje, że kruszeją one przed pojawieniem się larw robaków. Szynki
oczyściliśmy starannie z wszelkiego tłuszczu, obtoczywszy w popiele zawiązaliśmy
przygotowując w ten sposób do zabrania w dalszą podróż. W stosunku do przednich łap stary
westman zastosował inną, bardzo pracochłonną procedurę. Najpierw mięso musiało być
dobrze rozbite. W tym celu tłukł je dobrą godzinę krótką, mocną pałką, wyciętą z grubej
gałęzi. Ja natomiast szukałem w tym czasie przeróżnych ziół, bez których nie może się obyć
żaden prawdziwy znawca “Dzikiego Zachodu“ pragnący zasmakować pieczonego na rożnie
czy pod rozgrzanymi kamieniami niedźwiedziego mięsa. Każdy miał więc coś do zrobienia, a
najwięcej Serduszko, która piekła również chleb na następne dwa lub trzy dni, a także swoje
smakowite ciasto jeżynowe, wykorzystując owoce obsypujące obficie krzaki za namiotem.
Opróżniona w ten sposób puszka z mąką, którą zabraliśmy z Trinidad, miała być teraz
wypełniona roztopionym tłuszczem niedźwiedzim. Tłuszcz ten jest na Zachodzie ważnym
artykułem o wielostronnym zastosowaniu, dodającym smaku każdej smażonej, a także, jak
twierdzą znawcy, każdej pieczonej potrawie. Indianie doceniali go jeszcze przed pojawieniem
się białych. W każdej niemal osadzie była zagroda, w której tuczono niedźwiedzie na rzeź.
Siouxowie nie pojawili się ani tego dnia, ani dnia następnego. Wolny czas
wykorzystywaliśmy z Młodym Orłem na uczenie mojej żony słów i wyrażeń z języka
Apaczów. Bardzo zależało jej bowiem, by w ten sposób sprawić przyjemność Kolmie Puszi.
Dopiero na trzeci dzień — pod wieczór — pojawili się oczekiwani przez nas goście.
Dostrzegliśmy ich z bardzo daleka, kiedy przejeżdżali przez odsłonięty grzbiet górski. Jechali
gęsiego, w szyku znanym z czasów, kiedy Zachód nazywano jeszcze “dzikim“. Wtedy jednak
z pewnością strzegliby się otwartych, wysoko położonych przestrzeni, na których byli dla
wszystkich doskonale widoczni. Ponieważ nie była to — przynajmniej na razie — wyprawa