Spadkobiercy Winneto..

możliwości stara się tego unikać. Wsiedliśmy więc wszyscy na konie i dojechawszy do stawu
przedostaliśmy się na drugą stronę. Pappermann zabrał konie z powrotem, a my zeszliśmy
wzdłuż małego strumyka w dół aż do miejsca, w którym wczoraj skręciliśmy ze szlaku do
Diabelskiej Ambony. Stąd prowadził nas najpierw szerszy strumień, ale tylko do momentu, w
którym stał się zbyt wartki spływając w kaskadach po stromym zboczu w dolinę. Tak szybko
zejść nie mogliśmy. Szliśmy więc szerokimi wygodnymi zakosami, zauważając przy tym, że
w ogólnym kierunku marszu nie utrzymujemy linii prostej, lecz robimy znaczny łuk. Tego
właśnie nie wziął pod uwagę Pappermann i dlatego nie mógł uwierzyć, że Młody Orzeł
rzeczywiście widzi Diabelską Ambonę. Na dole natknęliśmy się na niemal pionową szczelinę
wyżłobioną w skalach przez wodę w zamierzchłych czasach. Wyglądała ona tak niemal,
jakby ktoś wyciął ją gigantyczną piłą. Dokładnie taką samą szczelinę widzieliśmy przedtem u
wejścia do kotła. Potwierdzałoby to tezę, że całe zagłębienie tworzyło niegdyś na poły
naturalne, na poły sztuczne jezioro, które wyschło, kiedy wyciekła z niego woda. Czemu
służyć miały obie wyspy? Czy były tylko wyspami? W to jakoś nie mogłem uwierzyć.
Również istotne było dla mnie pytanie, czy osiągnięciu zamierzonego przez budowniczych
celu służyła woda i czy da się go rozszyfrować po wyschnięciu jeziora. Strumień pozostał.
Płynął przez cały kocioł. Nie mogąc wyżłobić głębszego koryta z powodu pokrywających
podłoże kamiennych płyt, usypał sobie brzegi z naniesionego z biegiem lat żwiru.
Zaprowadził nas najpierw do wschodniej, gęsto zarośniętej części kotła. Nie zabawiliśmy tam
jednak długo, odkładając dokładniejsze badanie na później, gdyż sprawą najpilniejszą było
poznanie strefy zachodniej. Od tej strony mieli nadejść Indianie, musieliśmy więc jak
najszybciej ją opuścić. W części zachodniej ktoś w kilku miejscach rozkopał ziemię
odsłaniając kamienne płyty. Drzewa były tu niewysokie, a zarośla dość rzadkie. Zbyt często
używano jednych i drugich do podsycania ognisk obozowych. Pomiędzy drzewami i
zaroślami było dużo sporej wielkości polan, na których mogły wygodnie obozować setki
osób. Wyspa, u której stóp się znajdowaliśmy przewyższała najpokaźniejsze spośród drzew, o
co zresztą, jak już mówiłem, nie było wcale trudno. Wzniesienie było zupełnie pozbawione
roślinności. Na jego szczyt prowadziły wyżłobione w stoku stopnie. Tam zaś, w kręgu
niższych miejsc przeznaczonych do siedzenia, stał na środku wysoki kamienny tron. To była
“Diabelska Ambona“, na której obradowali wodzowie oznajmiając za pośrednictwem herolda
wyniki swych rozmów zgromadzonemu u stóp góry tłumowi.
Weszliśmy na sam szczyt nie odkrywając po drodze niczego godnego uwagi. Oczywiście
skorzystałem ze sposobności, by obejrzeć z tego miejsca wzgórze położone we wschodniej
części kotła. Miało dokładnie tę samą wysokość, natomiast było nieco masywniejsze i
całkowicie porośnięte roślinnością. Również ono górowało nad stojącymi u jego podnóża
drzewami. Jeśli więc, co wydawało mi się coraz bardziej prawdopodobne, kluczem do
tajemnicy były zjawiska akustyczne, na tej wysokości fale dźwiękowe nie napotykały na
żadną przeszkodę. Zeszliśmy na dół. Tę część kotła uznaliśmy za spenetrowaną. Spojrzeliśmy
w górę szukając wzrokiem Pappermanna. Ten prawdopodobnie nas obserwował, ale będąc na
tyle roztropnym, by nie wychylać się poza krawędź, pozostawał dla nas niewidoczny.
Poszliśmy w kierunku wschodniego, gęsto zarośniętego obszaru elipsy. Skierowałem się
prosto na drugie wzgórze. W pewnym momencie zwolniłem jednak kroku natrafiwszy na
świeży trop. Na szczęście były to ślady mile widziane przez każdego westmana. Również
Młody Orzeł natychmiast je zauważył. Trop wyglądał prawie tak, jakby dzieci przedarły się
kilkakrotnie przez jeżyny. Najpierw ucichliśmy, ale kiedy już raz przemknęliśmy się wokół
wyspy i zorientowaliśmy się w sytuacji, spytałem:
— Czy masz ochotę na szynkę albo łapę niedźwiedzią, Serduszko?
— O mój Boże — powiedziała szybko wyraźnie podekscytowana.. — Czy tutaj są
niedźwiedzie?
— Tak.