Spadkobiercy Winneto..

— Tak, to Winnetou we własnej osobie! Kiedy przeczytamy to wieczorem, podniesie się
w nas olbrzymi i mocny, by powalić wszystkich naszych wrogów. Czuję go już w sobie —
łagodnego, pełnego powagi, czystego i szlachetnego, dążącego wzwyż, ku tej doskonałości,
jaka tylko tu na ziemi jest możliwa. To będą wspaniałe, twórcze narodziny w naszym
wnętrzu. Nie chce ich bronić mojej squaw. Zabiorę ją ze sobą!
— Ja również chcę tam być — prosiła Serduszko. — A może kobiety nie mają wstępu na
to zebranie?
— W zasadzie nie mają — odparłem. — Ale nikt nie ośmieli się was wyprosić. To nie
będzie narada wodzów, bo zaproszeni są również Young Surehand i Young Apanaczka. Tam,
gdzie im wolno być, tam i wy możecie przebywać.
Ledwie przebrzmiały moje słowa, w drzwiach stanęła Kolma Puszi. Oświadczyła, że Old
Surehand, Apanaczka i ich synowie są już u Tatella-Saty. Przyjechała z nimi, aby się
dowiedzieć, czy Serduszko i Aszta mają także zamiar wziąć udział w zebraniu. Jeśli tak,
chciałaby się do nich przyłączyć. Oczywiście chętnie wyraziliśmy na to zgodę. Wychodząc na
zebranie zabrałem ze sobą tylko dwa zeszyty testamentu.
Pozostali goście już czekali. Tatella-Sata kazał ich zaprowadzić do pomieszczenia z
passiflorą, do którego udał się teraz razem z nami. Przygotowano tu siedzenia ze skór, a w
górze zapalono świece zrobione z wosku dzikich pszczół. Aby uchronić woń kwiatów przed
zapachem licznych świec otwarto drzwi prowadzące na zewnątrz. Ja, jako lektor, zasiąść
miałem na nieco wyższym siedzeniu otoczonym wieloma światłami. Zgromadzeni przywitali
nas powstaniem. Obecność naszych żon uznali najwyraźniej za rzecz oczywistą. Tatella-Sata
skinął ręką, by usiedli, po czym, stojąc, skierował do nich kilka słów tytułem powitania i
wprowadzenia. Wyjaśnił cel spotkania oraz lektury, a także wezwał wszystkich do
skierowania swej uwagi do własnego wnętrza, aby nie umknęła jej obecność tego, któremu
poświęcony był dzisiejszy wieczór. Zacząłem czytać. Pierwsze słowa brzmiały:
"Jestem Winnetou. Nazywają mnie wodzem Apaczów. Piszę to dla mego ludu. Piszę też
dla wszystkich ludzi na ziemi. Manitou, wielki i dobry, rozciągnij swe ręce nad moim ludem i
wszystkimi jego przyjaciółmi!"
Słowa powyższe przywitane zostały — chciałoby się rzec pełnym świętej bojaźni
poruszeniem.
— Winnetou... Winnetou... -zabrzmiały ściszone głosy-
Czytałem dalej. Mój niezrównany brat tak jak mówił, tak i pisał właściwym swym
pobratymcom zwięzłym, treściwym stylem. Ważkie, podnoszące i porywające były to słowa!
Dosłowne ich brzmienie stanie się powszechnie znane, kiedy wydam testament drukiem.
Nasze wewnętrzne oczy ujrzały duszę chłopca Winnetou będącą zarazem duszą młodej
niegdyś indiańskiej rasy. Rozwijała się ona wzrastała. Jej losy były jednocześnie losami
całego narodu. W pierwszym zeszycie Winnetou opisywał swoje dzieciństwo; w drugim lata
młodzieńcze. Siedziałem dokładnie naprzeciw otwartych drzwi. Kiedy w pewnej chwili
uniosłem wzrok znad kartki, zobaczyłem przez nie, na zewnątrz jakąś postać. Siedziała pod
gołym niebem przysłuchując się. Był to ktoś młody, kogo twarzy nie mogłem jednak
rozpoznać. Długie włosy spływały mu na ramiona i plecy. Czy mógł to być Winnetou, który
zstąpił z wyższego świata, by usłyszeć, jak przemówił jego testament?
Zgromadzeni przysłuchiwali się z największą uwagą. Ich oczy śledziły każde poruszenie
moich warg. Od czasu do czasu wyrwało się komuś głośniejsze lub cichsze "Uff!"! Panowało
ogromne napięcie, które zamiast zmniejszać się rosło coraz bardziej. Postać na zewnątrz
siedziała bez ruchu całkowicie zauroczona płynącymi z moich ust słowami. Czytałem do
północy. Próbowałem wtedy przerwać, ale mi nie pozwolono. Żaden z obecnych się na to nie
zgodził.
— Czytaj dalej! — rozbrzmiało ze wszystkich stron.