Spadkobiercy Winneto..

— To niemożliwe. Nie wpuszczamy teraz na Górę Winnetou żadnych bladych twarzy.
— Kto wydał ten zakaz?
— Komitet.
— Do kogo należy Góra Winnetou? Czy do komitetu?
— Nie — odpowiedział z pewnym zakłopotaniem.
— A więc komitet nie ma tu prawa ani rozkazywać, ani niczego zakazywać!
Pogoniłem swego konia. Indianin chwycił za cugle i powiedział:
— Muszę was zatrzymać. Musicie zawrócić! Nie puszczę was!
— Spróbuj!
Spiąłem konia i strząsnąłem strażnika. Pozostali trzej próbowali zatrzymać Serduszko i
Pappermanna. Mój koń skoczył na nich roztrącając na boki. Pappermann zaśmiał się
szyderczo.
— Chcieliście mnie zatrzymać? Maksza Pappermanna? Niesłychane! Przebiję każdego,
kto się do mnie zbliży!
Skoczył na swym mule w kierunku włóczni. W chwilę potem byłem tam i ja. Dwa
szybkie ruchy i broń Indian należała do nas. Pappermann przewiesił sobie jedną, korzystając z
rzemiennej pętli, przez ramię a drugą zniżył do pchnięcia. Ja zrobiłem to samo.
— No! — zaśmiał się. — Komu życie miłe, niech mi schodzi z drogi! Naprzód!
Pojechaliśmy dalej.
Komańcze byli młodymi ludźmi. Najstarszy z nich liczył sobie nie więcej niż trzydzieści
lat. Nie należeli więc do minionej, wojowniczej epoki. Byli tak zaskoczeni, że zupełnie nie
wiedzieli, co począć. Skoczyli na konie i jechali za nami prosząc, byśmy oddali im włócznie i
poczekali, aż zameldują o naszym przybyciu. Wtedy dowiedzielibyśmy się czy wolno nam
jechać dalej. Ponieważ nie mieliśmy zamiaru ich ośmieszyć, zwróciliśmy im włócznie. Nie
zatrzymaliśmy się jednak. Oni zaś nie śmiąc nam przeszkadzać jechali z tyłu, gdyż
najwyraźniej nie wolno im było stracić nas z oczu. Po około godzinnej jeździe trafiliśmy na
drugi, również czteroosobowy posterunek. I tym razem próbowano nas zatrzymać. Indianie z
pierwszego posterunku poczuli się pewniejsi. W tej sytuacji zeskoczyłem z konia, wyjąłem z
juków rewolwery z amunicją i odszedłszy na odległość dwudziestu pięciu kroków oddałem
szybko osiem strzałów. Każdy z Indian poczuł szarpnięcie w ręce, w której trzymał włócznię.
Kule przewierciły wszystkie osiem drzewc. Uzupełniłem amunicję i wsiadłszy z powrotem na
konia powiedziałem:
— Celowałem tylko we włócznie. Ale następnym razem celować będę do ludzi.
Pojechaliśmy. Wartownicy rozmawiali ze sobą cicho krótką chwilę, po czym wszyscy
ruszyli w ślad za nami, nie podjeżdżając jednak bliżej, niż byśmy sobie tego życzyli. Po
następnej godzinie jazdy mieliśmy przed sobą następny posterunek — tak jak pozostałe
czteroosobowy i uzbrojony wyłącznie we włócznie. Znowu zastąpiono nam drogę. Widząc
jednak, że jedziemy w obstawie, Indianie puścili nas i przyłączyli się z tyłu do swych
pobratymców. Serduszko zaczynała się dobrze bawić.
— Jest ich już tuzin! — powiedziała. — A nas czworo, w tym jedna kobieta! Czy to mają
być owi mężni czerwonoskórzy, o których czyta się w książkach? Czy to są ci najzuchwalsi
ze wszystkich, Indianie Komańcze?
— Nie sądź zbyt pochopnie — odparłem. — Są młodzi i niedoświadczeni. Daj im
sposobność poćwiczyć, a zobaczysz, że w niczym nie ustępują swoim ojcom. Zaskoczyliśmy
ich, nic więcej.
Do następnego posterunku jechaliśmy półtorej godziny. Stała tu obszerna chata. Przed nią
leżało na ziemi kilka drewnianych kłód przeznaczonych do siedzenia. Tym razem