Spadkobiercy Winneto..

wodza usiedliśmy na najniższym stopniu cokołu, na którym stała wykuta w kamieniu jego
sylwetka sięgająca głową wierzchołków zasadzonych wokół drzewek. Rozmawialiśmy o nim
niemal szeptem, tak jak rozmawiają na grobach ludzie wierzący w zmartwychwstanie i inne
życie. Dlatego też nie usłyszały nas osoby, które zbliżały się z przeciwnej strony pomnika.
Nie usłyszeliśmy ich i my, gdyż miękka trawa tłumiła odgłos kroków. Osoby te nie mogły też
nas ujrzeć, zanim nie okrążyły zasłaniającego nas przed nimi cokołu. Zobaczyliśmy się więc
jednocześnie. Przed nami stali nasi indiańscy znajomi z hotelu “Clifton“. Także oni chcieli
odwiedzić słynnego mówcę Seneków. Jasne było dla nich, że i my przyszliśmy w tym samym
zamiarze. Mimo to nie dali po sobie poznać, że nas w ogóle zauważyli. Szli dalej powoli po
kamieniach, które wkopano od frontu dla upamiętnienia osoby leżącego tu wodza i członków
jego rodziny. Tam też leżały nasze kwiaty. Na ich widok stanęli.
— Uff — powiedział Athabaska. — Ktoś przemówił tu w języku miłości! Któż to mógł
być?
— Z pewnością nie te blade twarze — odrzekł Algongka. Schylił się i podniósł kilka
kwiatów, aby się im przyjrzeć.
Athabaska zrobił podobnie. Zamienili szybko zdziwione spojrzenia.
— Są jeszcze świeże, ścięte niespełna godzinę temu.
— A położone tutaj przed niecałym kwadransem — potwierdził Algongka przyglądając
się świeżym śladom naszych stóp. — A więc to jednak te blade twarze.
— Tak. Porozmawiamy z nimi?
— Jak mój brat chce. Zostawiam to jemu. Wodzowie nie mylili się. Kwiaty kupiliśmy nie
nad
Niagarą, a tutaj w Buffalo i to świeżo ścięte. Serduszko zatrzymała dwa z nich, jeden dla
siebie i jeden dla mnie. Krótkie zdania, które dotychczas między sobą wymienili Indianie,
wypowiedziane zostały w języku Apaczów. Położyli teraz kwiaty z powrotem delikatnie i
ostrożnie na ziemi, po czym Athabaska powiedział do nas po angielsku:
— Wydaje nam się, że to wy położyliście te kwiaty. Czy to prawda?
— Tak — odpowiedziałem wstając grzecznie z miejsca.
— Dla kogo są one przeznaczone?
— Dla Sa-go-je-wat-ha.
— Z jakiego powodu?
— Bo go kochamy.
— Tego, kogo się kocha, trzeba znać!
— Znamy go i rozumiemy.
— Rozumiecie? — zapytał Algongka przymrużając oczy dla podkreślenia swego
sceptycyzmu. — Czy słyszeliście jego głos? Dawno go już nie ma wśród żyjących! Minęło
już niemal osiemdziesiąt lat od jego śmierci.
— On żyje. Nie umarł. Słyszeliśmy jego głos wielokrotnie i ten, który ma otwarte uszy,
ten usłyszy go i dzisiaj tak samo wyraźnie jak wtedy kiedy przemawiał do klanu Wilków w
swoim plemieniu. Oni go niestety nie usłyszeli!
— Cóż mieliby usłyszeć?
— Nie tylko dźwięk jego słów, ale ich głęboki, od wielkiego Manitou pochodzący sens.
— Uff! — zawołał Athabaska. — Jaki sens?
— Że żaden człowiek, żaden lud i żadna rasa nie może pozostawać niedorostkiem i
pachołkiem. Że każdą prerię, każdy szczyt i każdą dolinę, każdy kraj i każdą bez wyjątku
część ziemi Bóg stworzył po to, by nosiły ludzi cywilizowanych, a nie tych, którzy nie
potrafią wyrosnąć z bijatyk i awantur. Że wszechmocny i wszechdobry opiekun świata daje