Spadkobiercy Winneto..

Surehand i Apanaczka skoczyli ku niemu, by w śmiertelnych drgawkach nie uczynił nikomu
krzywdy. Serduszko uklękła obok Zebulona, a ja pochyliłem się nad Harimanem. Darky
mierzył dobrze. Hariman otworzył jeszcze oczy.
— Od tamtego wieczoru na Nugget Tsil byłem pańskim Winnetou — wyszeptał. — Czy
zostało mi wybaczone?
— Wszystko, wszystko! — odpowiedziałem.
— Mojemu ojcu również?
— Jemu też!
— A więc... umieram... radośnie...
Te słowa były już ledwo słyszalne. Zwisł bezwładnie. Zebulon leżał cicho, tylko powieki
mu drżały. Jego również nie można już było wydrzeć śmierci. Serduszko płakała, leciutko
gładząc jego policzek. Nagłe otworzył oczy, uniósł się na łokciach i widząc ją zapytał
zdawałoby się mocnym, zdrowym głosem:
— Pani płacze, pani Burton? A ja jestem taki szczęśliwy! Uśmiechną! się i ostatkiem się
podniósł sobie do ust jej rękę.
— Niech pani przeczyta imię pod moją gwiazdą! — poprosił.
Skinęła głową.
Po krótkiej przerwie przemówił coraz bardziej cichnącym głosem:
— Czy myśli... pani... że mój ojciec... jest teraz wyzwolony... wyzwolony?
— Myślę, że tak — odpowiedziała.
— A więc... Bogu dzięki... to nie na próżno... nie na próżno!
Opadł na ziemię i wyprężył się. Po chwili i on był wyzwolony. Podnieśliśmy się. Darky
leżał pomiędzy swymi ofiarami patrząc w niebo otwartymi, martwymi oczami.
— Czy tak być musiało? — zapytała Serduszko.
— Nie! — odparłem niemal z gniewem.
— Nie musiało tak być — potwierdził Old Surehand. — Mogliśmy tego uniknąć.
Działaliśmy zbyt pochopnie. Bez zastanowienia!
— Jak już przedtem wiele razy — przytaknąłem, nie mogąc powstrzymać się od wyrzutu.
Przyjęli go spokojnie.
— Co teraz? — zapytałem. — Czy sądzicie, że śmierć przywódcy przekreśli spisek
robotników, czy odwrotnie — doprowadzi do szybszego wybuchu?
— Hm — mruknął Old Surehand zakłopotany. — Słusznie! Co teraz?
Popatrzyli na siebie ale żaden nie dał odpowiedzi na to pytanie.
— Jak długo potrwa sprowadzenie tutaj tuzina twoich Komanczów? — zapytałem
Apanaczki.
— Najwyżej kwadrans jeśli sam po nich pojadę.
— Nikt nie wie jeszcze, co tu się stało. Robotnicy są albo w kamieniołomach, albo przy
wodospadzie. Przyprowadź zaufanych ludzi i ukryj tymczasem ciało Darky'ego.
Rozpowszechnimy wiadomość, że zabił Entersów w czasie kłótni i zbiegł obawiając się kary.
Robotnicy będą zdezorientowani i prawdopodobnie nie przystąpią do ataku.
— Dobra myśl! — przytaknął Old Surehand. — Jedź szybko po ludzi!
Apanaczka odjechał w pośpiechu i po niespełna piętnastu minutach był już z powrotem z
Indianami. Ci przywiązali ciało Darky'ego do konia i zabrali ze sobą. Dwóch z nich zostało
jako straż przy zwłokach Entersów.
Serduszko była do głębi wstrząśnięta. Chciała jechać do domu. Pojechałem z nią do
Twierdzy. Opuściła ją dopiero po południu, kiedy uspokojona już nieco, podjęła dalszą pracę