Spadkobiercy Winneto..

w tym właśnie momencie ściągnąć musiałem cugle i dać pozostałym znak do zatrzymania.
Zauważyłem ślady. Zeskoczyłem na ziemię, by się im przyjrzeć bliżej. Były to ślady dwóch
jeźdźców, którzy nadjechali z góry, z lewej strony. Przejeżdżali tędy przed niespełna godziną.
Kim byli, tego odczytać nie mogłem. W każdym razie musieli to być Indianie. Wyjąłem z
torby rewolwer. Jechaliśmy dalej, ale powoli, ostrożnie i w miarę możliwości bezszelestnie
— jeden za drugim, ja z przodu. Kierunek wskazywał nam trop, wyraźnie odbity w
naniesionej ze zboczy miękkiej ziemi, wiodący ku tylnej części doliny.
— Jadą do jaskini — powiedział Inczu-inta. — Muszą więc znać okolicę.
— I to dobrze — dodałem. — Na tyle, że umieli odnaleźć jaskinię zjeżdżając po dzikim
zboczu. Poruszają się tu jeszcze pewniej niż ty.
Dojeżdżaliśmy do tylnej ściany doliny, która kończyła się w miejscu, w którym rzeczka
wypływała z wnętrza masywu. Przed nami otwarła się w skale spora szczelina — trzykrotnie
szersza od rzeczki i wysoka na tyle, że mógł w nią wjechać wyprostowany jeździec. To był
wlot do wielkiej jaskini, którą przyjechaliśmy zbadać. Znajdował się przed nim nieduży
placyk pozbawiony roślinności przez staczające się z góry kamienie i żwir. Zatrzymaliśmy
się, bo na— placyku znajdowali się śledzeni przez nas jeźdźcy, zsiedli z koni i leżeli na
brzuchu wpatrując się w rozwinięty na ziemi biały prostokąt wyglądający na papier lub coś w
tym rodzaju. Konie zaś skubały liście z pobliskich krzaków. Nie opodal leżały siodła wraz z
kilkoma torbami i pakunkami, a także strzelby.
My również zsiedliśmy z koni i odprowadziwszy je do tyłu przywiązaliśmy nie chcąc, by
nas zdradziły. Potem wróciliśmy na skraj zarośli.
— Znasz ich? — zapytałem Serduszko.
— Nie — odparła.
— Przecież ich widziałaś!
— Skądże!
— A jednak! Patrzyłaś na nich przez parę godzin!
— Gdzie?
— W Domu Śmierci, podczas narady wodzów. To obydwaj czarownicy — Kiowów i
Komanczów — ci, którzy otwierali ołtarz.
— Masz lepszy wzrok ode mnie. Widziałam ich tylko w blasku ognia.
— Ja również. Westman stara się jednak zawsze zapamiętać rysy ważnych dla niego
osób. Masz w tym po prostu za mało wprawy. Papier, którym są tak zajęci, musi mieć jakieś
szczególne znaczenie. Zdaje się, że to mapa, lub coś w tym rodzaju. Wskazują coś sobie na
nim palcami, gwałtownie, jakby się spierali. Mówią przy tym tak głośno, że prawie tutaj ich
słychać. Podczołgam się bliżej, by ich podsłuchać.
— Mogę iść z tobą?
— Nie, kochanie — zaśmiałem się. — I tak nic nie zrozumiesz. A poza tym twoje
skradanie na pewno wypadnie nieco za głośno.
— Szkoda! Chciałabym pójść z tobą! A jeśli będą cię chcieli zamordować? Zastrzelić,
zakłuć, zarąbać?
— Wtedy przyjdziesz mi szybko na pomoc!
— Mogę?
— Możesz! Możesz wtedy nawet wrzeszczeć, krzyczeć, wyć — z całych sił, ile tylko
zechcesz!
— Idź już! W razie czego zaraz się zjawię!
Zostawiwszy Inczu-incie konieczne instrukcje wśliznąłem się między krzaki. Podejście
do Indian nie sprawiło mi wielkich trudności, gdyż byli tak zajęci swoimi sprawami, że