Spadkobiercy Winneto..

— Czymś takim?
Wetknął w usta zagięty palec i dał nam próbę swych umiejętności.
— Tak, to wystarczy.
— Wspaniale! Ale nie zna pan przecież drogi na Ambonę. Nigdy pan tam nie był.
— To nie problem. Młody Orzeł zna drogę. A gdyby nawet nie znał, to czy sądzi pan, że
zabłądziłbym zobaczywszy Devil’s Pulpit tak wyraźnie z tego miejsca? Chodźmy!
Zeszliśmy z powrotem do obozu. Na górze został tylko Pappermann. Wyjąłem z kufra i
skręciłem mój rozłożony na części sztucer Henry’ego.
— Masz zamiar strzelać? — spytała Serduszko.
— Nie ma powodu do niepokoju. To na zwierzynę — uspokoiłem ją. — Młody Orzeł
również weźmie swoją strzelbę.
Serduszko wskazała mi oczami Indianina. Spojrzałem na niego ukradkiem. Wzruszające
było nabożne napięcie, z jakim patrzył na sztucer i śledził każdy ruch mojej ręki podczas
ładowania.
— Uff! — powiedział. — Oto on! A więc to on! Tyle razy o nim słyszałem. Czy mogę go
dotknąć?
— Bardzo proszę!
Wziął sztucer do ręki, ale nie pozwolił sobie na dokładne oględziny. Potem przycisnął go
do siebie w nagłym przypływie wzruszenia:
— Ileż razy uratował Winnetou! Ten jeden jedyny sztucer!
Z tymi słowami oddał mi broń. Wziąłem go od niego i powiedziałem:
— Taki zupełnie wyjątkowy, to on już od dawna nie jest. Co prawda wyśmiewano mnie
często, kiedy mówiłem o dwudziestu pięciu strzałach. Było nawet paru takich mądrych ludzi,
którzy z tego powodu nazwali mnie kłamcą i oszustem, choć na broni palnej i strzelaniu znali
się tyle, że zdejmowała mnie litość. Teraz jednak, od dawna już nie tylko wielu mi
dorównuje, ale nawet przewyższa. We Włoszech major Cei-Rigotti skonstruował
dwudziestopię-ciostrzałowy karabin, a pewien szkocki wynalazca przedstawił nawet
angielskiemu ministerstwu wojny karabin dwudziestoośmiostrzałowy o nośności trzech
tysięcy stu metrów. Ten sztucer czeka w swoim czasie ten sam los, który spotkał srebrną
strzelbę Winnetou.
Oczy Młodego Orła rozbłysły:
— Czy ma pan ją również ze sobą?
— Tak.
— Czy mogę ją zobaczyć?
— Później. Teraz musimy obejrzeć Devil’s Pulpit i czas nagli, bo w każdej chwili może
pojawić się nieprzyjaciel, a wtedy będzie na to za późno. Nie traćmy ani minuty!
Ostatnie słowa wypowiedziałem przy akompaniamencie rozlegającego się z góry
śmiechu. To był Pappermann. Schodził na dół i był już prawie przy nas.
— Miałem zostać na górze — powiedział. — A wy troje mieliście pójść na piechotę.
Zdaje się, że będziecie jednak musieli użyć koni. I ja także będę wam potrzebny. Nawet
bardzo!
Wiedziałem już o co chodzi. Miał rację. Serduszko jednak powiedziała:
— Użyć koni? Pan nam potrzebny? To nie prawda! Idziemy!
— Nie, jedziecie! — roześmiał się wesoło. — Czy chce pani, czy nie, tym razem będzie
mnie pani musiała posłuchać! A może woli pani mokre nogi, katar, kaszel, grypę i inne tego
rodzaju przyjemności? Ze nie wspomnę o kichaniu?
Oczywiście miał rację. Westman nie boi się wprawdzie zamoczyć, ale w miarę